“Verhaal van de maand” mei 2024
Emily werkt in een groot theater. Helaas werkt ze op het kantoor en niet op het podium zoals ze dat graag zou zien. Wanneer er een bekende musical in “haar” theater wordt opgevoerd, gaat het weer kriebelen. Zal ze ooit zelf op het podium staan?
“Verhaal van de maand”
Hieronder kun je deel 5 lezen. Deel 1, 2, 3 en 4 gemist? Klik dan hier voor deel 1 van het verhaal van Emily of klik dan hier voor deel 2 of klik dan hier voor deel 3 of klik dan hier voor deel 4.
Emily – deel 5
‘Oh, Mark, daar overval je me mee. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen.’
Mark kijkt naar zijn schoenen. ‘Ik weet genoeg.’
‘Nee, wacht,’ onderbreek ik hem. ‘Het allerliefst zou ik nu “ja” zeggen, maar het is waarschijnlijk niet verstandig.’ En totáál niet professioneel, voeg ik er in gedachten aan toe. Het leuk vinden om met Mark samen te spelen en stiekem naar hem te gluren als hij andere scènes speelt, is onschuldig, maar met hem uiteten gaan, is een stap verder. Als ik dat doe, is er geen weg meer terug. Mijn moeder heeft mij altijd op mijn hart gedrukt: don’t mix business with pleasure. Wat nou als het misgaat?
Mark haalt zijn schouders op. ‘Ik snap het als je voorzichtig wilt zijn. Wie weet bedenk je je nog wel.’
Ik kijk Mark na, als hij wegloopt naar de kleedkamers. Heb ik zojuist een fout gemaakt? Er leek iets van teleurstelling door te klinken in zijn stem. Nee, houd ik mijzelf voor, professioneel blijven, is altijd goed.
Inmiddels is het alweer een week geleden dat ik voor het eerst op het podium gestaan heb, als invalomaatje. De geur van Pedro’s “ongelukje” op het podium is al bijna verdwenen. De afgelopen dagen hebben we flink gerepeteerd en heb ik mijn avonden gebruikt om teksten te stampen. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik daadwerkelijk zou kunnen invallen als understudy. Het is dat ik Flora, die Sophie speelt, erg aardig vind, anders zou ik haar haast een licht griepje toewensen…
Op de avonden dat ik niet hoef in te vallen, help ik achter de schermen – vooral met Pedro – en dans ik tijdens de liedjes mee. Dat laatste doe ik nu alleen nog in de coulisse, totdat meneer Barto mij nodig heeft op het podium. Dat geeft niet… Ik vind het allang gaaf, dat ik op deze manier bij het gezelschap hoor. Mijn tijd komt nog wel.
Die tijd bleek toch sneller te komen dan ik had gedacht. Zojuist had ik meneer Barto aan de telefoon, met de mededeling dat Flora blijkbaar iets verkeerds heeft gegeten en de hele middag al boven de wc hangt. Het nieuws moet nog even tot mij doordringen, zeg. Ik weet waarvoor ik zo hard heb gewerkt de afgelopen week, maar nu is het dan echt zover.
‘Je ziet eruit alsof je een geest hebt gezien,’ lacht Chris. ‘Ik dacht dat je in “Mamma Mia!” meespeelt en niet in “The Phantom of the Opera”?’
‘Haha, erg grappig, Chris,’ reageer ik.
Chris ploft neer in de stoel tegenover mijn bureau.
‘Wat is er, Em? Even serieus…’
‘Flora heeft voedselvergiftiging. Ik moet op vanavond.’
‘Maar, dat is gewéldig!’
Ik voel spanning in mijn buik en kijk hem aan zonder iets te zeggen.
‘Ja, toch?’ vraagt hij opnieuw. ‘Precies wat je altijd wilde.’
‘Ja, dat is het ook. Maar ik ben gewoon zenuwachtig. Vorige keer was het een klein rolletje, hoefde ik maar één ding te zeggen, maar nu… Nu is het de hoofdrol. De hóófdrol, Chris! Wat nou als ik mijn tekst vergeet, over mijn eigen benen struikel en door de zenuwen van het podium val.’
‘Dat gaat echt niet gebeuren, Em. Jij bent gemaakt voor een podium. Dit kan jij! Anders hadden ze je nooit deze rol gegeven.’
‘Nee, misschien niet. Maar kun je misschien één ding voor mij doen?’
‘Wat? Je van de grond afrapen als je naast het podium ligt?’ Chris moet hard lachen. ‘Nee?’
‘Hihi.’ Ondanks de spanning moet ik toch ook lachen. ‘Nee, dat niet. Maar wil je misschien op de eerste rij gaan zitten? Dan heb ik een vriendelijke gezicht in het publiek.’
‘Dat wil ik met alle liefde doen, maar die zit toch al helemaal vol?’
‘Toevallig weet ik dat de vriend van Flora vanavond zou komen kijken en ik verwacht dat die plek nu wel leeg zal blijven.’
‘Oké. In dat geval zal ik er zitten. Als mijn baas het tenminste goed vindt.’
‘Nou, als Joris weet wat goed is voor hem, dan kan hij maar beter “ja” zeggen. Ik regel het wel.’
Stiekem gluur ik tussen de gordijnen door de zaal in. Tot mijn grote opluchting zie ik Chris helemaal rechts zitten. Ik voel de spanning in mijn buik een beetje zakken. Fijn om een supporter in de zaal te hebben.
‘Ben je er klaar voor?’ De warme stem van Mark klinkt in mijn rechteroor en ik voel een hand op mijn schouder.
Langzaam draai ik mij naar hem om en kijk hem recht in de ogen. ‘Ik hoop het. Alleen die zenuwen…’
‘Het komt helemaal goed, Emily, dat voel ik gewoon. Vanmiddag ging het ook goed. Jij kunt dit!’
De woorden van Mark dringen tot mij door en ik voel dat hij het meent. Hij is zo lief voor mij geweest de afgelopen dagen, ondanks mijn afwijzing vorige week. En opeens snap ik niet meer waarom ik “nee” tegen zijn uitnodiging, om samen te gaan eten, heb gezegd. Of althans, ik weet wel waarom, maar ik snap het niet meer.
‘Mark, mag ik je wat vragen?’
Zijn mondhoeken gaan omhoog. ‘Jij, altijd.’
‘Zullen we na de voorstelling ergens wat gaan drinken samen?’ Zo, ik heb het eruit gegooid, voordat mijn hoofd het overneemt van mijn hart.
‘Bedoel je…?’
‘Ja, samen. Om goed te maken dat ik vorige week zo stom was om “nee” te zeggen, terwijl wij allebei weten dat het een “ja” had moeten zijn.’
‘In dat geval kan ik alleen maar zeggen dat ik heel blij ben dat je jezelf hebt bedacht.’ Hij pakt mijn hand en geeft er een kneepje in. ‘Maar nu eerst: break a leg!’
De gordijnen gaan open en het publiek begint te klappen. De eerste tonen van het wereldberoemde liedje “Mamma Mia!”, waarnaar deze musical is vernoemd, klinken uit de orkestbak. Mijn grote moment is gekomen. En ik kan niet wachten!
Einde…
Tot zover het vijfde deel van het “Verhaal van de maand” van Emily. Het verhaal van Emily is afgelopen. Ik hoop dat je het leuk vond om te lezen!
Lees je volgende week weer mee, met de start van een heel nieuw verhaal?
Delen is lief!
