Ellen en ik gaan elke week samen op schrijfavontuur. Wat we allemaal meemaken, schrijven wij in een soort briefwisseling naar elkaar. In deze nieuwe brief schrijf ik over het leed dat perfectionisme heet…
Brief 217 – 10 december 2024
Hoi Ellen,
De week is weer voorbij gevlogen en nu is het alweer tijd voor een nieuwe brief… Aan mij de eer.
Drukke week
Nu ik deze brief schrijf, heb ik de eerste drukke week van december er alweer opzitten. Ergens kijk ik, eerlijk gezegd, altijd wel een beetje op tegen deze maand. Hoe leuk Sinterklaas en Kerst ook zijn… de kinderen worden er niet rustiger van. De eerste week van december stond dan ook volop in het teken van surprises maken, Sinterklaas thuis vieren en Sinterklaas op school vieren. Het ging allemaal goed en was gezellig, maar wat was ik er moe van…
Ik zeg dan wel was… maar ik ben dat eigenlijk nog steeds wel een beetje. Afgelopen zaterdag had ik het gevoel in mijn lijf alsof ik een marathon had gelopen en bij de finish nog even overreden was door een vrachtwagen… Ik was fysiek en mentaal kapot en mijn lijf deed gewoon een beetje zeer. De heerlijke effecten van mijn long-covid. Vandaag – maandag – ben ik naar mijn werk geweest voor een studiedag, dus nog niet eens lesgegeven, maar ik heb mij de hele dag nog steeds een lichte vorm van moe gevoeld.
Kijkje in de long-covid keuken
Ik deel er weleens vaker iets over, ook al wil er ook niet teveel over beginnen, maar dit is echt even een kijkje in de long-covid keuken… Na een normale werkweek (lees: 2 dagen lesgeven), moet ik op zaterdag al echt bijkomen. Zo’n Sinterklaaswerkweek hakt er nog eens driedubbel in, als het niet meer is. Dan is een weekend bijkomen eigenlijk niet eens genoeg. Als je daar dan bij optelt, dat ik vandaag heb gewerkt, duurt het herstellen dus nog langer… Gelukkig hoef ik donderdag pas weer aan de bak.
Maar je kunt je wel voorstellen dat ik dus best opzie tegen zo’n drukke maand als dit. Ik weet gewoon wat het van mijn lichaam vraagt. Ik ben dan ook heel blij dat de eerste horde is genomen, hihi.
Ons plan
Daarbij moet ik dus nu eerlijkheidshalve bekennen, dat ik aan de beurt ben om aan ons gezamenlijke plan te werken, maar dat dit nog niet is gelukt. Ik hoop dinsdag of woensdag weer een stukje te kunnen doen, voordat ik het naar jou stuur… Hopelijk begrijp je het, dat je even geduld moet hebben… Wat ik ook wel weer heel vervelend voor je vindt, want ik weet hoe graag je mijn aandeel wilt zien 😊…
Kleien
Ik heb hard gelachen toen ik in jouw vorige brief jouw reactie las op mijn kleiplannen. Dat je vroeger de potjes klei van je kinderen stiekem open liet staan… Ik zag het al helemaal voor me. Zelf was ik ook niet zo fan van de combinatie van kinderen met klei en had ik altijd visioenen, dat het door mijn hele huiskamer zou komen te liggen. Mijn kinderen hadden dus ook niet zoveel klei, haha.
Het leed dat perfectionisme heet…
Wat fijn om te lezen dat je mijn opstartproblemen herkent. Gelukkig ben ik dus niet de enige die daar weleens last van heeft. Jij beschreef een interessant theorie over het feit dat ik nog niet begonnen was aan mijn nieuwe creatieve projecten… Dat ik weleens bang zou kunnen zijn om het niet goed (genoeg) te doen. Een echte eyeopener! Daar had ik zelf – gek genoeg – nog helemaal niet aan gedacht. Maar ik denk dat je daar heel goed gelijk in zou kunnen hebben.
Als ik ergens aan begin, en ook zeker op creatief gebied, dan wil ik graag dat het goed gaat en het meteen lukt. En daar zit nou net het probleem. Die twee nieuwe projecten zijn dingen, die ik nog nooit op die manier heb gedaan. En laat er nou net een grote perfectionist in mij schuilen… Iets wat ik zelf heel goed weet en waar ik soms een beetje gek van wordt. Maar ja, dat verandert de boel niet. Het is de aard van het beestje 😉…
Dat boek van Simone Levie: Start before you’re ready, klinkt interessant. Dat “beginnen voordat je er klaar voor bent” klinkt in mijn ogen namelijk als een grote ramp, haha. Ik start veel liever, als ik weet dat ik er klaar voor ben en het gaat lukken. Gevolg: uitstelgedrag… Weer wat geleerd over mijzelf! Ik heb het meteen op mijn TBR-lijst gezet.
Jouw boek
Je schreef ik jouw brief, dat je als gastspreker over je autobiografie mocht vertellen. Ik hoop dat het goed ging en dat je een paar boeken hebt kunnen verkopen. Slim dat je die hebt meegenomen.
Zelf ben ik, zoals jij natuurlijk al weet, sinds kort ook eigenaar van een exemplaar en ik heb er al een stuk in gelezen. Ik zit nog in het eerste deel – voor de burn-out. Hierin beschrijf je jouw pad richting een baan als leerkracht en de eerste jaren. Zo ver ben ik nu gekomen. Ik vind het interessant om te lezen en natuurlijk ook op een aantal vlakken herkenbaar – voor mij als leerkracht. Je manier van schrijven is heel soepel en het leest makkelijk weg. Ik ben dan ook heel benieuwd naar de rest van het boek. Wat ergens wel dubbel is, omdat ik weet dat het tweede deel over jouw leven tijdens de burn-out gaat en dat lijkt mij zwaar om te lezen, als je snapt wat ik bedoel. Ik weet dat dit heel heftig geweest moet zijn.
Gelukkig weet ik ook dat er een derde deel is, waarin je schrijft over je leven na de burn-out. Het deel van jouw leven waarin ik je heb leren kennen. Ik vind het bijzonder dat ik op deze manier jouw geschiedenis leer kennen. Mooi en bijzonder dat je dit in de vorm van een boek met mensen durft te delen.
Hiermee wil ik mijn brief afsluiten. Tot snel!
Liefs, Sandy
Wil je weten wie Ellen is? Ellen Kusters heeft haar eigen website: Ellens schrijfavonturen. Daar kun je nog meer enthousiaste verhalen vinden. Ga maar snel kijken!
Deze brief is onderdeel van een briefwisseling. De start van de briefwisseling vind je hier op de website.
Volg je mij al via Facebook en Instagram?
Dit artikel bevat één of meerdere affiliate links.
Foto: bewerkte foto van Pixabay
