Een bijzondere draak – Vurix

Dit is een vervolg van het korte verhaal ‘een bijzonder cadeau’. Als je deze nog niet gelezen hebt of even niet meer weet hoe hij ging, kun je die hier teruglezen. In het eerste deel lazen we over Tristan en Lara. Tristan kreeg een wel heel bijzonder cadeau, een drakenei. Ze wisten het open te maken en zagen tot hun verbazing twee nieuwsgierige ogen tevoorschijn komen. Lees hieronder het vervolg over deze draak, Vurix.

Een bijzondere draak – Vurix

Het was gelukt! Ze konden het bijna niet geloven, maar het was echt zo. Althans, het leek er in ieder geval op.
Tristan stak zijn hand voorzichtig naar voren, maar liet hem vervolgens in de lucht hangen.
‘Samen?’ Lara keek hem vragend aan en legde haar hand op die van hem. Tristan voelde gelijk een kriebel in zijn buik. Hun ogen haakten zich even in elkaar vast, maar al snel draaiden ze weer richting het vuur.
De handen bewogen naar het ei, grepen het topje aarzelend vast en tilden het op.

HA-HATSJIE!
Dunne vlammen schoten naar buiten en raakten hun vingertoppen.
‘Auw!’ riepen ze van schrik en lieten de eierschaal vallen.
Een wezentje, niet veel groter dan een kat, sprong op de grond en niesde nog een paar keer. HATSJIE HATSJIE! En elke keer verlieten zwakke vlammen zijn bek. De nieuwsgierige, goudkleurige ogen hielden de tieners in de gaten. Zijn huid was bedekt met donkerblauwe schubben, behalve zijn buik en de stekels op zijn staart, die dezelfde kleur goud hadden als zijn ogen. Een schitterend dier om te zien.
Tristan haalde een hand door zijn blonde haren. ‘Het is blauw!’

Een blauwe draak

‘Dat is vreemd.’ Lara fronste haar wenkbrauwen. ‘In het drakenboek hebben ze het alleen over rode, groene en pikzwarte draken. Ik heb nog nooit van een blauwe draak gehoord.’
‘Ik wel.’
Lara’s ogen schoten naar Tristan. ‘Jij wel? Vertel.’
‘Mijn vader vertelde vroeger altijd verhalen, zoals je weet. Eén keer vertelde hij over een drakenlegende. Volgens deze legende werd er eens in de honderd jaar een heel speciale draak geboren, die groter en sterker was dan de anderen. Maar wat hem echt uniek maakte, was zijn huid. Normaal was deze donkerblauw, maar hij kon onzichtbaar worden. En in het verhaal heeft de draak gouden ogen.’
‘Maar dat klinkt als..’ Ze keek opzij.
Tristan volgde haar blik. ‘Zou het verhaal waar zijn?’

Lara haalde haar schouders op. ‘Geen idee. Een draak die onzichtbaar kan worden, bestaat toch niet?’
‘En dat is nog niet alles. Volgende de legende kan de draak niet alleen vuur spugen, maar ook lichtflitsen die alles verwoesten. Althans, dat zegt het verhaal.’
‘Je bedoelt als een soort bliksem?’
Tristan knikte. ‘Precies.’
‘Wauw!’ Lara’s ogen gleden over de draak heen. ‘Hé knapperd, hoe zullen we jou noemen?’
‘Wat vind je van Vurix?’

Vurix

Het jonge draakje stak zijn kop omhoog en sloeg met zijn vleugels. Even ging hij een stukje omhoog de lucht in, spuugde wat vlammen en landde al snel weer op de grond.
Lara moest lachen. ‘Ik geloof dat hij het met je eens is.’
‘Vurix,’ herhaalde Tristan terwijl hij zijn hand naar voren stak.
Het dier kwam op hem af en stootte met zijn snuit tegen hem aan.
‘Wat moeten we met jou doen, Vurix?’ Tristan kreeg een droevige blik in zijn ogen.
Lara zette een paar stappen dichterbij. ‘We moeten hem verbergen. Niemand mag hem zien.’
Vurix deed zijn kop op en neer.
‘Zou hij ons echt begrijpen?’ vroeg Tristan. Hij had zijn vraag nog niet helemaal gesteld of de draak liep naar de grot. Voor de ingang ging hij op de grond liggen.
‘Ik denk het wel.’

De tieners gingen bij hem op de grond zitten.
‘Vurix,’ begon Lara, ‘als wij er niet zijn, moet je je verstoppen in de grot.’
‘De andere mensen zullen je willen doden.’
Vurix legde zijn kop op Tristans schoot. Voorzichtig liet hij zijn hand over de geschubde huid glijden.
‘Hier ben je veilig.’

De Nachtwacht

De maanden die volgden waren heftig. Lara en Tristan probeerden zo vaak mogelijk bij Vurix te gaan kijken. Vurix op zijn beurt groeide als kool en ging zijn eigen gang. Hij waagde zich steeds verder bij de grot vandaan in zijn zoektocht naar eten. In het dorp verdwenen schapen en de mensen wilden weten wat er aan de hand was. De tieners probeerden de mensen zo lang mogelijk op het verkeerde spoor te houden. Ze verspreidden roddels over stropers uit het nabijgelegen dorp die het op hun dieren hadden voorzien of ze vertelden over onbekende reizigers die ze op de weg hadden gezien. Er werden zelfs grote, wilde dieren verzonnen. Een lange tijd ging het goed…

Tot…

Om de omgeving en de inwoners van Gisandal te beschermen werden er wachters aangesteld die ’s nachts de boel in de gaten moesten houden. Dit was namelijk het moment waarop de dieren verdwenen. Benno, de vader van Lara, was de leider van een speciale wachtersgroep die zichzelf de Nachtwacht noemde. Door zijn heldendaad in het verleden, het doden van de laatste draak, keken de mensen tegen hem op. Lara vond dit maar niks.

Lara stond voor de buitendeur. ‘Papa, moet je echt weg vanavond?’‘Ik moet wel,’ reageerde Benno. ‘Gisteravond is er weer een schaap verdwenen. Eén of ander wild dier maakt jacht op ze.’
Dat klopt, dacht Lara en haar gedachten gingen naar Vurix. Vandaag was het niet gelukt om bij hem te gaan kijken en hij zou zich wel afvragen waar ze bleven.
‘Maar het is veel te gevaarlijk!’
Benno pakte zijn harpoengeweer uit de hoek naast de deur. ‘Daarom neem ik deze mee. We gaan het bos uitkammen.’
Lara moest even slikken. Als Vurix nou maar bij de grot blijft…

Tristan

Tristan droomde over Vurix, zoals elke nacht tegenwoordig. Vannacht zat hij op de rug van de draak en vlogen ze hoog boven het dorp. Op de torens zagen ze wachters staan, maar die letten niet op de lucht. Ze waren veilig.
TIK! TIK! Het begon te regenen. Alleen werden ze niet nat. Dat was gek…
Tristan wreef in zijn ogen en rekte zich uit. Natuurlijk! Het was maar een droom.
TIK!
Maar daar had je het geluid weer. Tristan liep naar het raam en keek naar buiten. Ja, hoor, hij had het goed gehoord. Lara stond beneden te zwaaien en wenkte met haar hand.

Tristan deed zacht de deur open, want hij wilde zijn vader niet wakker maken, en hij glipte naar buiten.
‘Lara, wat doe je hier? Het is midden in de nacht!’
‘Ik moest wel, ik ben bang. Mijn vader is met de Nachtwacht naar het bos.’ Haar ogen werden schoteltjes. ‘Hij heeft zijn geweer meegenomen!’
‘Vurix!’
‘Wat nou als hij de grot uitgaat?’
Tristan krabde aan zijn achterhoofd. ‘We moeten hem waarschuwen.’

Naar het Duistere Bos

Ze gingen zo snel als ze konden naar de grot. Halverwege het bos zagen ze in de verte fakkels en hoorden ze het gebrom van zware stemmen. Met een wijde boog glipten ze om de groep heen.
Bij de grot aangekomen, zagen ze Vurix al op hen wachten. Hij deed enthousiast zijn kop in de lucht en spuugde een vlam, zoals hij altijd deed wanneer hij de tieners zag.

‘Nee, geen vuur!’ riep Tristan naar de draak. ‘De Nachtwacht is dichtbij. De mannen mogen het niet zien.’
De vlam doofde gelijk. Vurix was een uiterst slimme draak. Hij leek altijd te verstaan wat ze zeiden en te begrijpen hoe ze zich voelden.
Lara sloeg haar armen zijn nek en wreef met haar handen over de geschubde huid. ‘Ze komen eraan.’
Ze had het nog niet gezegd of het schijnsel van de fakkels verscheen tussen de bomen.

‘Daar zag ik het vuur!’ riep een mannenstem en Lara herkende de stem van haar vader.
‘Papa…’ fluisterde ze.
Een paar tellen later stapte hij de open plek op.
‘Daar is hij!’ Benno pakte het geweer van zijn rug en richt hem omhoog.
Lara sprong op. ‘Papa! NEE!’ Ze ging voor Vurix staan.
‘W-wat? Lara? Wat doe jij hier?’ Benno schudde zijn hoofd heen en weer, alsof hij zijn ogen niet kon geloven.

In gevaar

Vurix sloeg met zijn vleugels en vloog een stuk de lucht in. De andere mannen van de Nachtwacht haalden nu ook hun wapens tevoorschijn. Vurix voelde het gevaar en schoot een grote vlam richting een hoge boom die naast de dichtstbijzijnde man stond. Binnen een paar tellen stond deze in lichterlaaie. En vrijwel gelijk daarna vloog er nog eentje in brand. En nog één.

Een paar mannen vluchtten het bos in. De rest kroop dichter bij elkaar en keek met grote ogen naar de indrukwekkende draak.
Vurix draaide zijn kop naar Lara en Tristan en knikte even. Daarna keerde hij zich terug naar de mannen en opende zijn bek.
‘Pas op!’ riep Benno.
In de bek van Vurix vormde zich een blauw licht dat zich tot een bol vormde. Met een enorme brul liet hij de vuurbal los richting een grote rots aan de rand van het bos.
BENG! Duizenden rotssplinters schoten door de lucht.
En toen, voor de ogen van iedereen daar in het bos, verdwéén Vurix. Lara voelde de wind, die ze herkende, omdat ze die al vaker gevoeld had, maar ze zag de draak niet. Hij was de lucht in gevlogen.

De legende van de Draak

‘De legende!’ Tristan keek druk om zich heen. ‘Hij is onzichtbaar!’
Vurix verscheen weer op een richel boven de grot. Hij hief zijn kop omhoog en er schoot een vlam uit zijn bek. Lara en Tristan herkenden zijn gebruikelijke groet, dus ze wisten wat er ging komen. Het was onvermijdelijk, door het gevaar van de Nachtwacht.
Een traan rolde over Lara’s wang. ‘Dag Vurix.’
Tristan sloeg zijn arm om haar schouders en met zijn andere hand zwaaide hij naar hun grote vriend.
En toen verdween hij weer en zagen ze hem niet meer terug. Niemand zag Vurix nog terug.

De Nachtwacht ging weer terug naar het dorp. Benno hoorde zijn dochter uit en was verbaasd over het verhaal dat ze vertelde.  Vurix was een legendarische draak. Hoe bestond dat?

Vurix?

In de tijd die volgde, bleef het rustig. Er verdwenen geen schapen meer. De draak was weg. De rust keerde terug in het dorp.

En Lara en Tristan? Die hoopten nog altijd dat Vurix terugkwam. Niemand kon weten dat hun geduld beloond ging worden. Nieuwe avonturen die op hen wachtten…

Maar dat is iets voor een andere keer…

Je kunt op de website nog meer korte verhalen vinden.

Volg je mij al via Facebook, Instagram en Twitter?

Dit artikel bevat één of meerdere affiliate links.

Foto’s: van Pixabay

Delen is lief!