“Verhaal van de maand” juni 2024
Olivia is een succesvolle reisblogger die al heel wat van de wereld heeft gezien en al haar avonturen op Instagram post. Na een zoveelste blogreis, wil ze eigenlijk weleens op pad zonder dat de rest van de wereld over haar schouder meekijkt. Ze besluit een vakantietrip te boeken naar een klein eilandje, waar ze niet herkend zal worden.
“Verhaal van de maand”
Hieronder kun je deel 4 lezen. Deel 1, 2 en 3 gemist? Klik dan hier voor deel 1 van het verhaal van Olivia of klik hier voor deel 2 of hier voor deel 3.
Olivia – deel 4
Wil je me helpen? Wat een vraag is dat? Ik vind het verschrikkelijk wat die rijke gluiperd van plan is om te gaan doen met dit schitterende stukje kust. Dat kunnen we gewoonweg niet laten gebeuren.
‘Of ik je wil helpen? Natuurlijk!’
‘Oliva, dat is geweldig!’
‘Maar Mark, hóe kan ik je helpen dan?’
‘Laten we om te beginnen naar jouw hotelkamer gaan om mijn rugtas te halen.’
‘Juist… Naar mijn hotelkamer. Ahum, dat…’
‘Je bent toch niet bang voor me?’ Mark kijkt mij aan met die zwoele blik, die mij eerder ook al opviel en mijn hart maakt een sprongetje.
‘Nee, ik ben niet bang. Maar ik heb ervaring genoeg om te weten, dat ik voorzichtig moet zijn.’
Mark lacht en ik zie dat hij van die schattige kuiltjes in zijn wangen heeft.
‘Geen probleem! Ik weet al hoe we het kunnen oplossen. We gaan naar het hotel. Ik ga bij mijn neef langs, die op dit tijdstip ongetwijfeld in de hotelbar rondhangt en jij haalt de rugtas. We treffen elkaar daarna in de bar. Daar praten we verder.’
Ik steek mijn duim op. ‘Klinkt goed.’
Een half uurtje later zit ik naast Mark op een loungebank in een hoekje van de hotelbar. Zijn neef zit tegenover ons. Mark heeft hem al kort ingelicht en zoals verwacht is hij woedend.
Mark haalt de map uit zijn rugtas en legt hem op tafel.
‘Kijk maar, Ravi.’ Eén voor één laat hij de foto’s van de hotels zien. Het zijn er een stuk of 8, allemaal van die kleinere hotels. Het type hotel waar ik maar al te graag naartoe ga, omdat je niet één van de honderden gasten bent, maar waar ze echt aandacht voor je hebben en waar het oprecht lijkt alsof ze blij zijn dat je er bent. Zodra Mark de bouwtekening tevoorschijn haalt, begint zijn neef hard te vloeken. Hij tikt op de tekeningen en spreidt zijn armen uit elkaar. Ik kijk nog eens goed en zie nu wat hij bedoelt. Op de plek waar wij nu zitten, op de plek van dit fijne hotel, staat op de bouwtekening een soort boulevard met restaurants getekend. Met daarnaast een kolossaal hotel.
Mark en Ravi praten druk met elkaar en af en toe door elkaar heen. Ik versta er niks van, maar besluit ze niet te storen. Rustig wacht ik af, tot ik kan vragen waar het precies over gaat en wat ze willen doen. Mijn ogen glijden over de bouwtekening en de omvang dringt langzaam tot mij door. Bovenaan de tekening staat “Mega Beach Plaza”. Ja… Mega kun je het wel noemen.
Terwijl Mark en zijn neef nog steeds in een soort verhitte discussie zitten, ga ik in mijn hoofd allerlei mogelijkheden af. Wat kunnen we doen? Misschien kunnen we naar de politie gaan? Maar ik vrees dat die niks kan doen, zolang de hotels eerlijk overgekocht worden. Misschien kunnen we naar de lokale autoriteiten gaan? In Nederland bestaat er zoiets als een bestemmingsplan en misschien kennen ze dat hier ook. Als daarin iets staat over regels waar hotels zich aan moeten houden, kan dat ons misschien helpen. Ach, ik weet het niet.
Ravi staat op en loopt richting de bar.
‘Olivia, mijn neef haalt wat te drinken, omdat hij vindt dat hij dan beter kan denken.’ Mark trekt één wenkbrauw op en ik moet lachen. Hij heeft daar zelf duidelijk een andere mening over.
‘Nu hij even weg is, kan jij mij misschien bijpraten?’
‘Goed, maar er is nog niet veel te vertellen. Ravi is vreselijk kwaad, want hij wil zijn geliefde hotel niet kwijtraken. Hij is alleen bang, dat hij wel zal moeten verkopen, als de andere hotels dat ook doen. Die man die hier de boel wil platgooien om dat gedrocht neer te zetten, heeft niet alleen veel geld, maar ook veel invloed. Hij staat erom bekend dat hij zijn zin krijgt, hoe dan ook.’
‘Tja… maar als niemand verkoopt, dan kan die man toch niks?’
‘Olivia, je snapt het niet. Die man is zo corrupt als het maar kan.’
‘Maar als mensen weten hoe hij is, dan kan hij hier toch niet mee wegkomen?’
Mark pakt mijn hand vast. ‘Ik vind het heel lief van je, dat je zo graag wil helpen, maar het is niet zo simpel.’
Mijn ogen kijken naar beneden, naar mijn hand, en ik voel mijn mondhoeken lichtjes omhoog kruipen. De tinteling, die ik eerder op het strand ook al voelde, is er weer.
‘…, toch? … Olivia?’
‘Huh? Wat? Sorry, ik kon je even niet volgen.’ Met een rode blos op mijn wangen vang ik de blik op zijn gezicht. ‘Wat zei je als laatst?’
‘Ik zei dat het heel moeilijk is om de mensen op dit eiland ervan te overtuigen, dat er iets niet in de haak is. Die man heeft zelfs de plaatselijke pers onder controle. Als er toch eens een manier zou zijn, om via een andere weg veel mensen hierover te kunnen vertellen.’
Nu is het mijn beurt om te lachen. Mark snapt er niks van, maar hoe kan dat ook.
‘Ik weet wel een manier om veel mensen tegelijk in te lichten.’
‘O ja? Vertel! Nee, wacht…’ Hij wenkt Ravi om snel te komen.
‘Oké, begin maar…’
‘Jij kent mij als Oliva, en zo heet ik ook, maar er zijn een heleboel mensen, die mij kennen als “Global Girl”. Ik heb een reisblog op mijn website en een bijbehorend Instagram-account.’
‘Maar? Hoe kan dat ons helpen?’
‘Als ik zeg dat een heleboel mensen mij als “Global Girl” kennen, dan bedoel ik ook echt een héleboel mensen. Ik heb een half miljoen volgers, van over de héle wereld. Allemaal reisfans zoals ik. Tijdens mijn reizen, waar ik dus veel over schrijf, ga ik meestal op bezoek bij hotels, zoals deze. Niet te groot, lekker knus, waar je echt een gast bent, in plaats van een “nummer”. De meeste van mijn volgers volgen mij, omdat zij daar ook van houden, en dus níet van die kolossale hotels zoals ze hier willen bouwen.’
Mark heeft met open mond zitten luisteren. ‘Een half miljoen volgers?’
Ravi tikt hem aan en ratelt in het Portugees tegen hem. Mark draait zich naar zijn neef en geeft antwoord. Tijdens zijn verhaal hoor ik opeens “Global Girl”.
Ravi’s ogen schieten mijn kant op. “Global Girl”?’
Er verschijnt een twinkeling in Marks ogen. ‘Ik geloof dat mijn neef je kent.’
Ravi knipt met zijn vingers en ik zie Paulo naar ons toe komen, die klusjesman die ervoor zorgde dat ik niet naar een ander hotel hoefde. Ravi vertelt iets aan hem en ik hoor weer “Global Girl”. Ik moet lachen, want zo gaat dat meestal op vakantieplekken, zodra de mensen doorhebben wie ik ben. Natuurlijk wilde ik deze vakantie onder de radar blijven, maar het doel heiligt de middelen, heb ik weleens geleerd.
Het nieuws dat “Global Girl” er is, gaat als een lopend vuurtje door het hotel. Blijkbaar ben ik populair hier. Binnen de kortste keren zit er nog meer personeel bij ons, dat snel op de hoogte wordt gebracht van het probleem. Dat er een plan moet komen, daar is iedereen het al snel over eens en dat ik daarbij kan helpen ook. Maar over de uitvoering zijn de meningen aardig verdeeld. Er worden de meest vreemde dingen voorgesteld, zoals met spandoeken de weg opgaan en onszelf vastlijmen aan het asfalt. Uh, nee, dank je… Of de plaatselijke krant en radio bestormen, ook weer met spandoeken. Dat lijkt een terugkerend iets te zijn. En alhoewel het bestormen van dingen mij niet heel verstandig lijkt, kunnen spandoeken wel degelijk helpen. In mijn hoofd ontwikkelt zich een plan.
De volgende avond zitten we weer met z’n allen in de bar. Deze dag is heel druk geweest, maar wat fantastisch om hierbij betrokken te mogen zijn. De hele ochtend zijn we bezig geweest met het maken van spandoeken. Ravi heeft ons wat oudere lakens gedoneerd, die toch weg moesten en het hotel hiernaast had nog wat houten palen over van een recente verbouwing. Het personeel had bij de andere hotels in de buurt hulptroepen verzameld en met elkaar waren ze al snel klaar.
De hele middag zijn we druk bezig geweest om op allerlei mooie, bijzondere en prachtige locaties te filmen. Mark blijkt daar een goed oog voor te hebben en met hem achter de camera, kwam ik echt helemaal los. Terug in het hotel hebben we alles achter elkaar gemonteerd. Binnen één dag hebben we een krachtige reportage gemaakt, waar ik ontzettend trots op ben. Hier moeten mijn volgers op aangaan, dat kan gewoon niet anders. Dit moet alle hotels gaan redden!
Mijn vinger hangt boven de digitale knop op mijn telefoon.
‘Zijn we er klaar voor?’
Alle gespannen koppies, die verwachtingsvol mijn kant op kijken, zeggen genoeg.
‘Daar gaat hij dan.’ Ik druk op de blauwe knop, waarop staat “delen”. Zo, nu kunnen we niet meer terug.
Het mooie van een reel op Instagram is, dat je kunt zien hoeveel mensen hem al hebben bekeken. De teller achter het driehoekje verandert van een 0, in een 2, een 4, een 8 en nog geen minuut later gaat het de honderd voorbij. Ik deel de reel, samen met nog een paar andere filmpjes, in mijn stories, waarbij ik wat bevriende reisbloggers tag. Het kan nooit kwaad om via hen nóg meer mensen te bereiken.
En dan gaat alles heel snel. Binnen de kortste keren gaat mijn reel viral en is hij honderdduizenden keren bekeken en de teller blijft lopen. Volgers delen mijn verhaal massaal via hun eigen account en mijn DM stroomt over van alle reacties.
‘Het lijkt erop dat ons plan lukt.’ Ik tik met mijn wijntje tegen Marks bierglas. ‘Op een goede afloop.’
‘Ongelooflijk! Wie had dit kunnen bedenken, toen wij hier gisteravond zaten…’
Hij maakt een gekke buiging.
‘Mijn social media queen.’
In mijn buik golft de adrenaline van deze dag nog een beetje na en ik besluit het erop te wagen.
‘Nou, deze social media queen is nog op zoek naar een king.’ Ik knipoog naar Mark.
Hij moet lachen. ‘Social media is niks voor mij.’
Ik tik met mijn knie tegen zijn bovenbeen. ‘Zonder social media mag het ook.’
Mark knipoogt op zijn beurt naar mij. ‘In dat geval…’
Hij buigt zich naar mij toe en ik voel zijn warme adem op mijn wang.
‘… neem ik graag een kijkje in jouw kasteel.’
Een heerlijke kriebel schiet door mijn buik. Wie had gisteren kunnen bedenken, dat ik die bizarre vreemdeling uit het vliegtuig uit zou nodigen in mijn Beach Cabana…
Zoals ik het al eerder dacht: dit kan weleens een interessante vakantie worden…
Einde…
Tot zover het vierde deel van het “Verhaal van de maand” van Olivia. Het verhaal van Olivia is afgelopen. Ik hoop dat je het leuk vond om te lezen!
Lees je volgende week weer mee, met de start van een heel nieuw verhaal?
Delen is lief!
