“Verhaal van de maand” april 2024
Jasmijn is opgegroeid in een drukke stad, waar ze zich nooit thuis heeft gevoeld. Geef haar maar het platteland. Eén zijn met de natuur, daar maak je haar het meest gelukkig mee. Vroeger ging ze dan ook graag logeren op de boerderij van haar opa en oma. Na de dood van haar opa, kan haar oma wel wat hulp gebruiken op de boerderij. Jasmijn komt “to the rescue”. Jasmijn heeft een levendige persoonlijkheid, maar zodra ze in de buurt van dieren is, komt ze tot rust en komen de dieren als vanzelf naar haar toe.
“Verhaal van de maand”
Hieronder kun je deel 3 lezen. Deel 1 en 2 gemist? Klik dan hier voor deel 1 van het verhaal van Jasmijn… of klik hier voor deel 2 van het verhaal...
Jasmijn – deel 3
TRRRING!!! Met een zucht doe ik mijn wekker uit en kijk op de klok, 05.00 geeft hij aan. Dit detail was oma mij voor het gemak even vergeten te vertellen, toen zij vroeg of ik haar op de boerderij wilde komen helpen. Voor mij als avondmens is het afgelopen week best even bikkelen geweest. Gelukkig is het nu zomer en wordt het al licht op dit onmenselijke tijdstip, want anders was ik helemaal niet te genieten geweest.
En dan heb ik het nog niet eens over die hele Noah-gate… Weten jullie nog dat ik nietsvermoedend mijn hamburger aan het eten was, toen oma simpelweg verkondigde dat zij even voor matchmaker aan het spelen was? Oké, ze zei het niet in deze precieze bewoording, maar daar kwam het simpelweg wel op neer. Natuurlijk snap ik het wel dat zij en opa het heel fijn hadden samen, maar er is niks mis met happy single zijn. Of nog beter, dat ik lekker zelf kan bepalen met wie ik wel of niet kennis wil maken. Het toppunt van bemoeizuchtigheid was trouwens gisteren, toen oma mij doodleuk vertelde dat ze het superleuk zou vinden om achterkleinkinderen te krijgen. Nu zeg ik je: hoe ongemakkelijk kan het zijn! Gelukkig kon ze hard lachen om de enige reactie die op dat moment in mijn hoofd opkwam: Nou oma, gewoon rustig doorgaan met ademhalen…
Goed, genoeg geklaagd, het is tijd om mijzelf uit bed te slepen. De ervaring van de afgelopen dagen heeft mij geleerd dat mijn ochtendhumeur – nooit geweten dat ik dat zo erg had trouwens – rond zes uur weer als sneeuw voor de zon verdwijnt, na het nuttigen van een lekker bakje koffie.
Beneden in de keuken hoor ik al zacht geklets en ik voel mijn hart een sprongetje maken. Dat kan namelijk maar één ding betekenen… Noah is er al. En alhoewel oma vorige week de eretitel van “meest bemoeizuchtige oma van 2024” heeft gewonnen, heeft ze ook gelijk gekregen. Het is erg leuk om Noah te leren kennen.
Ik open de keukendeur en de goddelijke geur van vers gezette koffie komt mij tegemoet. Noah heeft mij ook leren kennen, net als mijn ochtendhumeur. Gelukkig vindt hij het vooral grappig dat ik in tien minuten tijd kan veranderen van een Gremlin in een puppy, puur door het nuttige van het warme, donkere goedje.
‘Goedemorgen, Gizmo!’ roept hij vrolijk, zodra hij mij ziet.
‘Hmmm, mogguh…’ kan ik alleen nog maar uitbrengen.
‘Ik heb hier je ochtendvitaminen.’ Hij duwt een koffiebeker in mijn handen en geeft mij een knipoog. De vlinders in mijn buik beginnen druk te fladderen. Had ik al verteld dat ik het niet alleen leuk vind om hem te leren kennen, maar dat ik inmiddels moet bekennen – uiteraard alleen tegen mijzelf – dat ik tot over mijn oren verliefd op hem ben geworden? Nee? Klein detail dus… niet doorvertellen hoor.
‘Hé Gizmo, zal ik jou eens een nieuwtje vertellen, terwijl de koffie zijn werk doet?’ Noah kijkt mij vragend aan en ik knik.
‘Gisteren heeft de politie een inval gedaan bij de familie Broekhuizen, je weet wel, van die boerderij aan de andere kant van het dorp.’
De donkere nevel in mijn hoofd begint al een beetje op te lossen en ik ga wat meer rechtop zitten.
‘Weet je wat ze hebben gevonden? Een illegaal drugslab in de schuur! Kun je dat geloven? Nu beweren ze dat ze van niks wisten, dat het één van de medewerkers moet zijn.’
‘Wat?’ Ik schud mijn hoofd om de laatste nevels te verdrijven. ‘Dat meen je niet?’
‘Zeker wel. Niet te geloven wat mensen tegenwoordig doen.’
‘Nou, gelukkig hebben wij daar geen last van,’ antwoord ik met een lach.
‘Aah, daar is Jasmijn weer,’ grinnikt Noah. ‘Goedemorgen, Jasmijn!’
Ik sta in de stal van Casper, mijn favoriete paard, en gooi de laatste baal verse stro op de grond. Verderop zie ik Noah druk bezig met het uitmesten van de stal van Jumper, het paradepaardje van de boerderij. Noah heeft zijn overhemd uitgedaan en veegt met zijn arm over zijn bezwete voorhoofd. Bij elke beweging zie ik de spieren in zijn armen aanspannen. Zijn blik vangt de mijne.
‘Alles goed, Jasmijn?’
Mijn ogen schieten nog een keer over zijn gespierde armen. ‘Zeker weten!’
We worden afgeleid door Noahs telefoon, die een paar keer overgaat, voordat hij hem opneemt.
‘Oh, hoi Boris.’ Noah draait zijn rug naar mij toe. ‘Ik was nog even in de stal bezig met Jasmijn. We zijn bijna klaar.’
Daar heb je Boris weer, het onderwerp van ons stilzwijgen de afgelopen week. Vanaf het moment dat hij langskwam, de tweede dag dat ik hier was, is het erg ingewikkeld, en eerlijk gezegd begrijp ik het nog niet helemaal. Het begon natuurlijk allemaal al met dat telefoongesprek waarvan ik maar de helft heb gehoord. Het enige wat ik daarvan kon maken, is dat Boris blijkbaar iets tegen Noah heeft gezegd over mij. Toen hij langskwam vond ik het superleuk om hem weer te zien, maar hij dacht daar blijkbaar anders over. Terwijl hij vroeger heel gezellig was, deed hij nu een beetje koel. Zijn gedrag gaf in elk geval voor mijzelf antwoord op de vraag: vliegen de vlinders nog steeds rond in mijn buik als ik hem zie? Je begrijpt nu vast wel dat het antwoord “nee” is. Die vlinders hebben inmiddels alleen nog maar oog voor Noah, maar of dat gevoel ook maar enigszins wederzijds is, is nog één groot raadsel. Soms lijkt het alsof Noah twee gezichten heeft. Als we samen zijn, is hij heel lief en grappig en loopt hij zelfs te flirten, maar zodra Boris in de buurt is – al is het maar via zijn telefoon – dan komt er opeens een andere Noah tevoorschijn.
‘Weet je Boris, ik weet niet of ik je nog geloof.’ Deze woorden van Noah halen mij uit mijn gedachten. Ik zie Noah mijn kant opkijken.
‘Weet je wat ik denk? Je bent gewoon jaloers.’
Grrr… alweer zo’n half telefoongesprek. Waarom zetten mannen hun telefoon niet gewoon op speaker, als het onderwerp van gesprek in dezelfde ruimte is? Ik loop een stukje dichterbij, in de hoop ook iets van de andere kant op te kunnen vangen.
Noah trekt een wenkbrauw op en voordat ik het zelf doorheb, ben ik al aan het gebaren dat ik niks versta. Noahs gezicht breekt open en hij steekt zijn vinger omhoog. Tot mijn stomme verbazing zie ik hoe hij de telefoon bij zijn oor vandaan haalt en op zijn scherm tikt, terwijl hij naar mij toeloopt. Als hij stopt, staat hij zelfs zó dichtbij, dat ik het gesprek zonder speaker ook woord voor woord had kunnen verstaan. Ik voel de hitte van zijn lichaam en de broeierige blik in zijn ogen leidt mij af. Een warm gevoel verspreidt zich door mijn lichaam. Tot de woorden van Boris tot mij doordringen.
‘Ik zweer het je, Noah, Jasmijn speelt gewoon met je. Gisteravond lag ze nog in mijn bed.’
De woorden raken mij als een klap in mijn gezicht.
‘Wat? Dat is helemaal niet waar!’ roep ik woedend. ‘Waarom zeg je zoiets?’
Ik kijk geschrokken naar Noah en ik zie de blik in zijn ogen veranderen. Dat gelooft hij toch zeker niet? Nee, toch?
Wordt vervolgd…
Tot zover het derde deel van het “Verhaal van de maand” van Jasmijn. Lees je volgende week weer mee, voor het slot van het verhaal?
Delen is lief!
