Ellen en ik gaan elke week samen op schrijfavontuur. Wat we allemaal meemaken, schrijven wij in een soort briefwisseling naar elkaar. Deze keer begint Ellen over een nieuw onderwerp: wanneer is iets goed genoeg?
Brief 53 – 1 juli 2020
Hey Sandy,
Ik heb wederom genoten van jouw brief en het is inderdaad een dankbaar onderwerp om over te schrijven. Vooral omdat we hierin nog een lange weg hebben te gaan. Zoals je schrijft, we zijn nog echte beginnelingen (al denk ik zelf vaak van niet, haha!).
GOED IDEE OM PERSONAGES OP ANDEREN TE BASEREN
Ik moest lachen om je voorbeeld van de Luizenmoeder. Dat is nog eens een staaltje gebruik maken van onrealistische personages. Hoewel er echt een heleboel waarheden in gebruikt worden. Je schrijft dat wij waarschijnlijk met onze ervaring een nieuw seizoen kunnen schrijven. Ik zal het je nog sterker vertellen: ik heb serieus een jaar of twee geleden een mail gestuurd met daarin precies dat idee. Dat het me ontzettend leuk leek om mee te mogen schrijven aan een nieuw seizoen, omdat ik zelf bijna twintig jaar in het onderwijs heb gewerkt en daarin het nodige heb meegemaakt. Helaas, helaas, ik heb er nooit een reactie op gekregen. Een anticlimax dus.
VLIEGUREN MAKEN
Het lijkt me een heel goed idee om jouw schrijfcursus in te zetten om te oefenen met onrealistische personages. Het is dan misschien net iets minder erg, als het je niet meteen goed lukt. Maar jou een beetje inschattende haal je liever hoge cijfers, haha.
Ik moet ook echt aan de gang om meer te oefenen met dit soort personages. Al moet ik wel zeggen dat het in fantasyverhalen wel iets makkelijker gaat, omdat er dingen gebeuren die in het echte leven niet kunnen. Dan zijn onrealistische personages opeens een stuk geloofwaardiger, snap je?
Het is een kwestie van veel oefenen. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Voor mij is dat heel goed, omdat ik nogal eens de neiging heb om tevreden te zijn met hetgeen ik geschreven heb.
MIJN VISIE OP ONREALISTISCHE PERSONAGES
Zoals ik er nu over denk, wil ik best eens aan de slag gaan met onrealistische personages, maar blijf ik voorlopig nog bij het ‘vertrouwde’. Bovendien denk ik dat in ieder hoofdpersonage dat ik creëer onrealistische trekjes te vinden zijn. Iedere schrijver legt dingen uit zijn of haar eigen persoonlijkheid in een personage. Dat vind ik ook het mooie aan schrijven. Je kunt ongegeneerd over van alles en nog wat schrijven en tegelijkertijd zeggen: ja, ik heb het ook maar verzonnen. Het is niet echt, het is fictie.
Ik moet bekennen dat ik tijdens het schrijven niet altijd helder heb over welke eigenschappen mijn personage moet beschikken. Ik begin vanuit een idee en van daaruit ontstaat vanzelf een personage. Of ik het anders zou moeten doen? Misschien wel. Misschien zou ik meer gestructureerd te werk moeten gaan, maar aan de andere kant vind ik het zo heerlijk. Ik kan helemaal opgaan in mijn eigen fantasie en vanuit flow schrijven. Iets dat precies bij me past en wat ik eigenlijk ook niet zou willen veranderen.
EEN NIEUW ONDERWERP
Dat brengt me op het volgende onderwerp: wanneer ben je tevreden? Hoe bepaal je wanneer een geschreven tekst of gecreëerd personage goed genoeg is? Wie bepaalt eigenlijk welke regels er gelden?
Voor mij is dat best lastig. Daarom ben ik geneigd om niet teveel te veranderen, want als ik eenmaal begin met herschrijven en editen, dan is het einde zoek.
Met het herschrijven van mijn biografie ‘Er was eens…een juf’ ben ik weken, of nee maandenlang bezig geweest en ik weet zeker dat als ik het nu opnieuw zou doen ik weer een heleboel dingen verander. Kortom: het is dan nooit goed genoeg.
JE EIGEN WEG VINDEN
Je kunt nog zoveel boeken over schrijven lezen, zoveel cursussen doen en opleidingen volgen, maar ik denk dat het voornamelijk uit jezelf moet komen. Jij bent de schrijver, jij bepaalt en bedenkt. Als er iets is wat ik afgelopen jaren geleerd heb, is het om meer te luisteren naar mijn gevoel. Om niet blind te varen op anderen, maar zelf te voelen wat ik nodig heb en moet doen.
Klinkt waarschijnlijk een beetje vaag en je vraagt je misschien af wat dat met schrijven te maken heeft. Dat snap ik. Ik kan het niet goed uitleggen. Het is een gevoel diep van binnen. Als ik begin te schrijven, gebeurt er namelijk iets met mij. Ik zet mijn pen op het papier (meestal, ik werk ook wel eens meteen op de computer) en de pen doet zijn werk. Het lijkt een beetje alsof ik het werktuig ben en de pen mij bestuurt. Ja, nu ben je misschien afgehaakt, haha.
HOE PAK JIJ HET AAN?
Herken je wat ik schrijf of ben jij een planmatige schrijver? Ik hoor in mijn opleiding zo vaak dat je met overzichten en memoblaadjes moet werken. Om alles uit te werken en zo een overzicht te houden. Ik heb dat nog nooit gedaan. Alles wat ik schrijf, gebeurt organisch. Het ontstaat en ik laat me leiden door mijn pen.
Ik kan me voorstellen dat dit niet voor iedereen werkt. Dat het juist averechts kan werken om geen uitgeschreven plan of overzicht te hebben. Het is tegelijk ook mijn valkuil, want daardoor kan het zomaar gebeuren dat ik vastloop in mijn eigen verhaal.
Ik ben benieuwd of jij tips hebt of hoe jij dit aanpakt.
Liefs Ellen
Wil je weten wie Ellen is? Ellen Kusters heeft haar eigen website: Ellens schrijfavonturen. Daar kun je nog meer enthousiaste verhalen vinden. Ga maar snel kijken!
Deze brief is onderdeel van een briefwisseling. De andere brieven vind je hier op de website.
Volg je mij al via Facebook, Instagram en Twitter?
Dit artikel bevat één of meerdere affiliate links.
Foto: foto van Ellen Kusters
Delen is lief!
