“Verhaal van de maand” mei 2024
Emily werkt in een groot theater. Helaas werkt ze op het kantoor en niet op het podium zoals ze dat graag zou zien. Wanneer er een bekende musical in “haar” theater wordt opgevoerd, gaat het weer kriebelen. Zal ze ooit zelf op het podium staan?
“Verhaal van de maand”
Hieronder kun je deel 3 lezen. Deel 1 en 2 gemist? Klik dan hier voor deel 1 van het verhaal van Emily of klik dan hier voor deel 2 van het verhaal van Emily.
Emily – deel 3
Joris ziet er absurd uit, met z’n stropdas scheef, rood aangelopen wangen en om één of andere reden heeft hij allemaal donkere vlekken op zijn nette jasje en zitten zijn haren in de war. Ik weersta de neiging om in lachen uit te barsten. Hij blijft wel mijn baas en de rekeningen moeten betaald worden.
‘Emily, je móet me helpen!’
Duizend-en-een vragen schieten door mijn hoofd, maar ik besluit de simpelste te stellen.
‘Wat is er gebeurd?’
Joris kijkt schichtig om zich heen. ‘Niet hier…’
Voordat ik het goed en wel doorheb, heeft hij mijn hand gepakt en trekt hij mij achter zich aan tussen de gasten door. Pas bij de backstagedeur blijft hij stilstaan.
‘Ik kan het je beter laten zien.’
Hij opent de deur en een complete chaos overvalt mij. Heel even schiet het door mij heen dat die deur behoorlijk geluidsdicht is en hoe goed dat is, maar tijd om daar lang over na de denken, heb ik niet. Voor mijn neus zie ik een paar mensen van de crew druk heen en weer lopen en ik hoor een ezel balken. Ik stap naar binnen en een vrouw botst hard tegen mij aan. Met een boze blik in haar ogen duwt ze mij een grote bos met takken in mijn handen.
‘Hier, ik stop ermee! Ze zoeken maar iemand anders!’
‘Maar… wat…?’ Ik kan mijn vraag niet eens afmaken, voordat ze de deur achter zich heeft dichtgeslagen.
Ik kijk Joris aan en hij kijkt met grote ogen terug.
‘Je snapt het probleem?’
‘Uh… Niet helemaal…’
De toneelregisseur komt op ons af en ook zijn gezicht spreekt boekdelen. Er is duidelijk een groot probleem, wat opgelost moet worden.
‘Kan íemand mij vertellen wat er aan de hand is?’ vraag ik, zodra hij bij ons is.
‘Emily, je bent er! Great! Nou, we hadden eerst een teeny tiny problèmpje, maar nu is het een catastrofe!’ Hij pakt mijn schouders vast. ‘Je móet ons helpen!’
‘Joris?’
Joris zucht. ‘Nou, kijk, zoals je weet, is er een ezel.’ Dat is inderdaad niet te missen. Als ik het al niet van tevoren had geweten, dan was het aanhoudende gebalkt duidelijk bewijs.
‘De vrouw, die voor de ezel zorgt, heeft zich ziek gemeld. Daarom moest degene, die het oude Griekse vrouwtje speelt, deze taak op zich nemen. Tijdens de repetities ging alles zo goed. Het probleem is alleen dat de ezel behoorlijk koppig blijkt te zijn…’
‘Goh, je meent het?’ Ik kan het niet laten om even één ezelgrap te maken. Een inkoppertje noemen we dat. Joris kijkt mij vernietigend aan.
‘Goed, kan ik verder?’
Ik knik.
‘De ezel vertikt het om nog wat te doen. Hij blijft koppig op het podium staan en maakt aan één stuk door herrie. We hebben van alles geprobeerd, zelfs ik…’ Joris wijst op zijn smoezelige jasje.
‘Precies,’ breekt de toneelregisseur in, ‘en zo kunnen we onmogelijk “Mamma Mia!” opvoeren! Je móet iets doen!’
‘Wat verwachten jullie van mij? Ik ben geen ezelfluisteraar ofzo.’
Joris trekt een wenkbrauw op.
‘Maar jij hebt wel de gave om onmogelijke problemen op te lossen…’
Even wil ik ertegenin gaan, maar hij heeft een punt. Mijn collega’s komen vaak naar mij toe, als er problemen zijn.
‘Ja, maar dat zijn makkelijke problemen.’
‘Voor jou, ja. Doe maar gewoon alsof dit een makkelijk probleem is dan.’
Ja, Joris weet het leuk te brengen. Als het mij lukt om dit probleem op te lossen, wordt het hoog tijd om eens over mijn salaris te gaan onderhandelen, neem ik mij voor. Maar goed, eerst het probleem oplossen…
Ik besluit een kijkje te nemen bij de ezel. Ondertussen probeer ik na te denken over wat mijn vriendin Isabella, die dierenarts is van beroep, mij heeft verteld over dieren. Zij heeft een bepaalde gave om dieren op hun gemak te stellen en dat kan in dit geval geen kwaad. Helaas heb ik geen idee hoe ze dat doet. Ik kom bij het beestje en doe gewoon het eerste wat in mij opkomt. Ik aai hem tussen zijn oren en over zijn koppie, zoals ik dat ook bij een kat zou doen. Tot mijn stomme verbazing, en niet alleen die van mij trouwens, gaat het harde balken over in een veel fijner volume.
‘Ga zo door!’ moedigt Joris mij aan.
‘Zo… Vind je dat wel fijn?’ vraag ik aan de ezel. ‘Hoe heet jij eigenlijk?’ Ik kijk om mij heen in de hoop een antwoord hierop te vinden.
‘Zijn naam is Pedro.’ Eén van de toneelspelers komt dichterbij. ‘Zo noemt zijn verzorger hem steeds.’
‘Zo, Pedro is het. Hé, Pedro, wat dacht je ervan om ergens anders te gaan staan?’ Ik blijf op een vriendelijke en rustiger manier tegen hem praten, terwijl ik ondertussen over zijn vacht blijf aaien. Met mijn andere hand pak ik een touw vast, dat aan een soort halster om zijn hoofd zit. Langzaam doe ik een paar passen naar de coulisse en wonder boven wonder, komt Pedro met mij mee. Het gebalk is inmiddels helemaal gestopt. Voetje voor voetje naderen we de zijkant en de toneelregisseur wijst mij de plek aan, waar ze een soort provisorische stal hebben gemaakt. Ik leid Pedro naar binnen en achter ons wordt snel het hek dichtgemaakt.
‘Zo, probleem opgelost,’ zeg ik lachend. ‘Was dat nou zo moeilijk?’
De crew barst in juichen uit en Pedro balkt kort met ze mee, voordat de rust weer terugkeert en ik de stal uit kan stappen.
De toneelregisseur vliegt mij om de hals en geeft mij twee dikke zoenen op mijn wang.
‘Ik ben zo blij!’
‘Het is al goed,’ zeg ik lachend.
‘Misschien kun je ook meteen het andere probleem oplossen?’ suggereert de toneelspeler, die mij eerder Pedro’s naam vertelde.
‘Is er nog een probleem dan?’
‘Ja, wat dacht je. Pedro heeft een belangrijke rol in de musical, samen met Maartje, de vrouw die het oude Griekse vrouwtje speelt.’ Hij wijst naar de takkenbos, die ik op de grond heb gelegd, toen ik Pedro van het podium af gingen halen.
‘Oh… Maar… kunnen jullie die scène niet voor een keertje overslaan of zoiets?’
‘Overslaan? Overslaan! Nee, natuurlijk niet!’ roept de toneelregisseur. ‘In “Mamma Mia!” is elke scène belangrijk! Très importante!’
‘Wat willen jullie dan, dat ík hieraan doe?’ Ik kijk van de toneelregisseur naar Joris. Langzaam zie ik de mondhoeken van Joris omhoog gaan.
‘Nou, ik heb wel een idee.’ Zijn ogen kijken mij twinkelend aan.
Een half uur later sta ik, helemaal in het zwart gekleed, op het podium, met een grote bos met takken op mijn rug gebonden. In mijn rechterhand heb ik een touw vast met daaraan een ondeugende ezel. Gelukkig doet Pedro precies wat ik van hem vraag. De rol, die ik uit nood heb overgenomen, is niet heel groot, maar het lijkt inderdaad een belangrijk element te zijn voor het verhaal. Ik hoef maar één zin te zeggen, dus dat zou straks moeten lukken. Langzaam draai ik mijn hoofd een stukje opzij en ik zie de mensen op de eerste rij zitten. Ze luisteren aandachtig naar een dialoog, die even verderop gaande is. Dan dringt het tot mij door… Dat zijn niet zomaar mensen, dat is publiek en ik… ik sta gewoon op het podium!
Wordt vervolgd…
Tot zover het derde deel van het “Verhaal van de maand” van Emily. Lees je volgende week weer mee?
Delen is lief!
