“Verhaal van de maand” mei 2024
Emily werkt in een groot theater. Helaas werkt ze op het kantoor en niet op het podium zoals ze dat graag zou zien. Wanneer er een bekende musical in “haar” theater wordt opgevoerd, gaat het weer kriebelen. Zal ze ooit zelf op het podium staan?
“Verhaal van de maand”
Emily – deel 1
Ik kijk op mijn horloge en ik zie dat het bijna tijd is. De voorstelling is zo goed als afgelopen. Op zaterdag is de zaal eigenlijk altijd wel vol en vandaag is geen uitzondering. Normaal gesproken werk ik alleen op het kantoor en regel alles wat er maar te regelen valt hier in het theater, maar soms hebben we personeelstekort en moet ik inspringen bij de bar, zeker bij drukke avonden. Zolang het niet te vaak gebeurt, vind ik het niet erg. Soms heb je dan mazzel en komen de artiesten nog wat drinken. Dat zijn de leuke momenten. Dan gaat mijn fantasie de vrije loop en waan ik mij héél even één van hen. Het is namelijk mijn droom om een glanzende theatercarrière te hebben en dan heb ik het niet over áchter de schermen. Nee, ik wil dat podium op! Al vanaf het moment dat ik als klein meisje de musical “Annie” heb gezien, hier in dit theater, wil ik maar één ding: musicalster worden!
‘Zeg, Em, heb je het al gehoord?’ Mijn collega Chris kijkt mij glimlachend aan.
‘Heb ik wat gehoord?’
‘Nou, welke musical ze hier komen spelen volgende maand?’
Ik pijnig mijn hersenen, want ik zou dit toch moeten weten. Er gebeurt maar weinig hier in het theater waar ik niks vanaf weet. Sterker nog… alle boekingen gaan normaal gesproken via mij.
‘Ik heb geen idee waar je het over hebt,’ moet ik tot mijn grote schaamte bekennen.
Tijd om daar verder op in te gaan, is er niet meer, want de deuren van de zaal gaan open. Ik voel mijn hart opzwellen, als ik zie dat de eerste mensen met een grote grijns naar buiten komen. Ooit hoop ik zelf de oorzaak van zulk enthousiasme te zijn. Het wordt hoe langer hoe drukker en het eerstvolgende uur zijn mijn collega’s en ik druk bezig iedereen van een drankje en hapje te voorzien. Pas rond half twaalf wordt het rustiger.
Mijn blik dwaalt door de openstaande deuren heen de zaal in. Op het podium worden de laatste spullen opgeruimd. Voor ik het weet, zie ik mijzelf al op dat podium staan met de spot op mij gericht. Met de microfoon in mijn handen kijk ik uitdagend de zaal rond. Alle ogen van het publiek zijn op mij gericht. De eerste klanken van het slotnummer klinken vanuit de orkestbak en…
‘Doe mij maar een colaatje’, klinkt een warme stem, die mij uit mijn gedachten rukt. Teleurgesteld kijk ik in een gezicht dat ik niet ken. Ik was weer eens aan het dagdromen, de grootste ergernis van mijn leraren vroeger. Ik schud mijn hoofd om weer terug te komen in het hier en nu.
‘Sorry, dat heb ik even gemist. Wat wilde je hebben?’
De man voor mij kijkt mij lachend aan. ‘Stoor ik je?’
‘Uh, nee, hoor. Ik zat even in gedachten.’
‘Dat merk ik. Geen probleem hoor. Het is ook al laat en jij wilt waarschijnlijk ook gewoon lekker naar huis. Toch zou ik graag eerst nog even een colaatje willen.’
‘Ja, natuurlijk. Komt eraan.’
Ik draai mij om en doe zo snel mogelijk de koelkast open. Gelukkig lijkt niemand anders het gezien te hebben. Als ik mij weer terugdraai, zie ik dat hij gezelschap heeft gekregen. Het is John Bakkum, dé hoofdrolspeler van het theaterstuk van vanavond. Ik voel mijn hart sneller kloppen, als ik de bestelling op de bar zet.
‘Eén colaatje.’
‘Ah, top. Heb je ook nog een biertje voor mijn vriend John hier?’
‘Tuurlijk.’
Al snel hebben beide mannen hun drinken en gaan ze verderop op de loungebank zitten, druk in gesprek over van alles. Ongetwijfeld theaterdingen… dat kan haast niet anders. Of, nou ja, dat kan vast wel anders, maar in mijn fantasie natuurlijk niet.
Ik start mijn auto en kijk over mijn schouder naar de ingang van het theater. Chris fietst langs en ik steek mijn hand op. Opeens moet ik weer denken aan die vraag van hem, eerder op de avond, vlak voordat het zo druk werd. Welke musical komt er volgende maand? Ik heb nog steeds geen idee. Waarom heb ik het niet meer aan hem gevraagd? Dit zijn van die dingen waar ik heel slecht tegen kan. Normaal gesproken gebruik ik Google als ik iets niet weet, want anders lig ik er de hele nacht wakker van, maar dat kan nu niet. Google kan mij deze keer niet helpen. Zucht… Dat heb ik weer… Ik ga het morgen direct uitzoeken.
Wordt vervolgd…
Tot zover het eerste deel van het “Verhaal van de maand” van Emily. Lees je volgende week weer mee?
Delen is lief!
