In november 2020 ben ik met mijzelf de uitdaging aangegaan dat ik een jaar lang elke dag online zichtbaar zou zijn op mijn social media. Ik heb er toen voor gekozen om dit te doen in de vorm van “Het verhaal van de maand”. Elke dag plaatste ik een stukje van een verhaal en de lezers konden natuurlijk meelezen, maar ze konden ook af en toe meedenken en bepaalde elementen kiezen. Deze uitdaging heeft geresulteerd in 5 verhalen. Jammer genoeg heb ik vroegtijdig met de uitdaging moeten stoppen doordat ik de pech heb dat ik Long Covid heb overgehouden na een Coronabesmetting.
Maar vanaf april 2024 pak ik de draad weer op, in een nieuw jasje. Elke maand komt er een verhaal en de lezers kunnen weer meedenken. Het is vanaf nu alleen zo dat er maar één keer per week een nieuw deel van het verhaal online komt, op de woensdagen. Hieronder kun je de start lezen van het nieuwste “Verhaal van de maand”. Kom je elke week gezellig terug voor weer een nieuw deel?
Emily
Deel 1
Ik kijk op mijn horloge en ik zie dat het bijna tijd is. De voorstelling is zo goed als afgelopen. Op zaterdag is de zaal eigenlijk altijd wel vol en vandaag is geen uitzondering. Normaal gesproken werk ik alleen op het kantoor en regel alles wat er maar te regelen valt hier in het theater, maar soms hebben we personeelstekort en moet ik inspringen bij de bar, zeker bij drukke avonden. Zolang het niet te vaak gebeurt, vind ik het niet erg. Soms heb je dan mazzel en komen de artiesten nog wat drinken. Dat zijn de leuke momenten. Dan gaat mijn fantasie de vrije loop en waan ik mij héél even één van hen. Het is namelijk mijn droom om een glanzende theatercarrière te hebben en dan heb ik het niet over áchter de schermen. Nee, ik wil dat podium op! Lees verder…
Deel 2
Te lezen vanaf 8 mei…
Jasmijn
Deel 1
In de verte zie ik paarden in de wei staan en ik voel een kriebel in mijn buik. Daar is het… De boerderij van mijn opa en oma, of eigenlijk moet ik tegenwoordig de boerderij van mijn oma zeggen. Een paar weken geleden kreeg ik het verdrietige nieuws dat mijn opa was overleden. Mijn lieve opa… mijn rots in de branding, mijn grote knuffelbeer. Al vanaf dat ik een klein meisje was, logeerde ik een paar keer per jaar op de boerderij. Ik genoot dan van de rust en van de dieren, maar bovenal van het gezelschap. Net als toen, voelt het ook nu weer als thuiskomen. Lees verder…
Deel 2
Ik haal mijn hand langzaam omhoog. Het is kop. Yes, de geluksmunt heeft naar mijn innerlijke wens geluisterd. Het ligt helemaal niet in mijn aard om rustig af te wachten. Ik zag dat Noah in de richting van de schuur liep, dus daar moet ik heen. Nu de munt heeft besloten dat ik hem ga confronteren, besef ik mij wel, dat ik dit een beetje tactvol moet doen. Het is niet heel handig om hem nu al tegen mij in het harnas te jagen. We zullen elkaar de komende tijd nog wel vaker tegen het lijf lopen. Even schiet de gedachte door mijn hoofd dat ik weleens tegen slechtere lijven aan ben gelopen en ik voel mijn mondhoeken als vanzelf omhoog schieten, maar dan schud ik resoluut mijn hoofd. Jasmijn, focus, je hebt een missie. Lees verder…
Deel 3
TRRRING!!! Met een zucht doe ik mijn wekker uit en kijk op de klok, 05.00 geeft hij aan. Dit detail was oma mij voor het gemak even vergeten te vertellen, toen zij vroeg of ik haar op de boerderij wilde komen helpen. Voor mij als avondmens is het afgelopen week best even bikkelen geweest. Gelukkig is het nu zomer en wordt het al licht op dit onmenselijke tijdstip, want anders was ik helemaal niet te genieten geweest.
En dan heb ik het nog niet eens over die hele Noah-gate… Weten jullie nog dat ik nietsvermoedend mijn hamburger aan het eten was, toen oma simpelweg verkondigde dat zij even voor matchmaker aan het spelen was? Oké, ze zei het niet in deze precieze bewoording, maar daar kwam het simpelweg wel op neer. Lees verder…
Deel 4
‘Wat! Noah, sta ik op speaker?’ roept Boris verontwaardigd door de telefoon. ‘Dat kun je toch niet…’
Klik! Noah drukt het gesprek weg, terwijl zijn ogen nog steeds op mij zijn gericht. Ik voel een brok in mijn keel. Het is gewoon niet eerlijk.
‘Noah, je… je gelooft hem toch hopelijk niet?’ fluister ik zacht.
Noah draait zijn hoofd weg en ploft neer op een strobaal. ‘Ik weet het niet…’
Als hij weer opkijkt, zie ik vooral verdriet in zijn ogen. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen, wacht even en sluit hem dan weer. De vlinders in mijn buik voelen opeens als lood en een somber gevoel overvalt mij.
De deur van de stal vliegt open en mijn oma verschijnt in de opening.
‘Jasmijn! Noah! Kom snel!’
‘Huh? W-wat is er, oma?’ vraag ik stotterend.
‘Het is Jumper. Hij is ontsnapt!’ Lees verder…