“Verhaal van de maand” april 2024
Jasmijn is opgegroeid in een drukke stad, waar ze zich nooit thuis heeft gevoeld. Geef haar maar het platteland. Eén zijn met de natuur, daar maak je haar het meest gelukkig mee. Vroeger ging ze dan ook graag logeren op de boerderij van haar opa en oma. Na de dood van haar opa, kan haar oma wel wat hulp gebruiken op de boerderij. Jasmijn komt “to the rescue”. Jasmijn heeft een levendige persoonlijkheid, maar zodra ze in de buurt van dieren is, komt ze tot rust en komen de dieren als vanzelf naar haar toe.
“Verhaal van de maand”
Jasmijn – deel 1
In de verte zie ik paarden in de wei staan en ik voel een kriebel in mijn buik. Daar is het… De boerderij van mijn opa en oma, of eigenlijk moet ik tegenwoordig de boerderij van mijn oma zeggen. Een paar weken geleden kreeg ik het verdrietige nieuws dat mijn opa was overleden. Mijn lieve opa… mijn rots in de branding, mijn grote knuffelbeer. Al vanaf dat ik een klein meisje was, logeerde ik een paar keer per jaar op de boerderij. Ik genoot dan van de rust en van de dieren, maar bovenal van het gezelschap. Net als toen, voelt het ook nu weer als thuiskomen.
Ik sleep mijn rolkoffer achter mij aan over het pad dat naar het erf leidt. Mijn moeder had nog aangeboden om mij te brengen, maar als moderne, zelfstandige vrouw had ik haar hulp toch echt niet nodig, was mijn antwoord. Terwijl één van de wieltjes achter de zoveelste steen blijft haken, heb ik er toch een beetje spijt van dat ik haar aanbod niet heb aangenomen.
‘Grrr… kom op nou!’ Ik onderdruk de neiging om tegen de koffer te schoppen.
‘Hé, kan ik je helpen?’ klinkt het van achter mij.
Ik draai mij om en zie een lange man in een gebleekte spijkerbroek met overhemd staan, met een grote grijns op zijn gezicht. Op zijn hoofd draagt hij een cowboyhoed en zijn kleren zitten onder de vlekken. In mijn hoofd strijden diverse gedachtes om de meeste aandacht. Ondanks het smoezelige uiterlijk, ben ik niet blind en durf ik te bekennen dat hij er niet slecht uitziet.
‘Jij moet zeker Jasmijn zijn. Mevrouw de Wit vertelde al dat je vandaag zou komen.’
‘Ja, dat ben ik. Fijn om je te zien. Ik kan het prima zelf hoor, maar als je het graag wilt, mag je mij best helpen.’
Als antwoord pakt de man mijn koffer op alsof hij niks weegt, maar ik kan je verzekeren dat dit niet het geval is. Dan pakt hij met zijn andere hand de mijne vast en geeft mij een knipoog.
‘Mijn naam is Noah.’
Ik voel mijn wangen rood worden.
‘Aangenaam kennis te maken,’ stamel ik en ik trek snel mijn hand weer terug.
Niet veel later bereiken we het huis en ik zie mijn oma enthousiast zwaaiend naar buiten komen.
‘Jasmijn, lieverd, je bent er!’
‘Oma!’
Ik duik in de uitnodigende armen van mijn oma en snuif haar vertrouwde geur op. Direct voel ik de irritatie van de weg hiernaartoe van mij afglijden.
‘Ik zie dat jullie al kennis hebben gemaakt,’ zegt mijn oma, terwijl ze van Noah naar mij kijkt. Ik knik.
‘Fijn, hè, Noah? Dat Jasmijn komt helpen op de boerderij. Jij kunt wel een beetje hulp gebruiken.’
Verlegen kijk ik naar Noah en ik zie de glimlach op zijn gezicht verdwijnen. Zijn ogen worden donkerder en onder een onverstaanbaar gemompeld draait hij zich om en loopt weg. Nou, dat is ook onbeschoft zeg…
‘Ach, trek het je niet persoonlijk aan. Noah draait wel weer bij, zodra hij merkt hoe goed jij hem gaat helpen.’
Ze knijpt even in mijn hand. ‘Laten we lekker naar binnen gaan.’
‘Ja, dat is goed.’
Ik doe het raam van mijn slaapkamer open en voel het zonnetje op mijn gezicht schijnen. Wat heb ik dit gemist! De stad waar mijn ouders wonen, en ik tot voor kort ook nog, is wel leuk hoor, begrijp me niet verkeerd, maar er gaat niets boven de rust hier op de boerderij. Toen mijn oma vroeg of ik na het overlijden van opa bij haar wilde komen wonen om op de boerderij te kunnen helpen, heb ik dan ook geen moment getwijfeld. Natuurlijk wilde ik dat. En nu ben ik hier.
Ik gluur in de verte of ik de boerderij van de buurman kan zien. Als jong meisje kwam ik daar ook regelmatig om te spelen met de buurjongen. Verstoppertje spelen in het hooi werd een beetje ongemakkelijk toen mijn vriendschappelijke gevoelens overgingen in een tienerverliefdheid. Niet dat Boris óóit door heeft gehad dat ik verliefd op hem was, want dat ging ík hem natuurlijk niet vertellen. Helaas zie ik zowel Boris als de boerderij niet. Misschien is dat maar goed ook. Ik ben hier niet gekomen om te zien hoe Boris volwassen is geworden of om te kijken of die vlinders in mijn buik nog steeds voor hem in de rondte gaan vliegen. Nee, ik ben hier om mijn oma te helpen, en Noah blijkbaar…
De deur van de stal gaat open en ik zie Noah naar buiten komen. Ik steek mijn hand op om te zwaaien en zie dat hij zijn hoofd naar mij toe draait, maar hij zwaait niet terug. Zijn blik blijft even hangen, dan draait hij zich om en loopt weg. Ik snap er niks van. Ik weet zeker dat hij mij zag, maar waarom reageerde hij dan niet? Nou ja zeg, heb ik nu al iets verkeerd gedaan?
Mijn stadse-ik zou meteen naar beneden zijn gelopen om te vragen wat zijn probleem is, maar ik weet dat mensen daar niet zo op zitten te wachten. Mijn ex heeft mij dit diverse keren voor de voeten gegooid tijdens onze vele ruzies. Natuurlijk weet ik dat hij gelijk heeft, maar ik ben nou eenmaal een beetje een flapuit.
Nu zit ik dus met een dilemma. Ga ik het gewoon vragen of wacht ik nog even af? Eigenlijk ben ik veel te nieuwsgierig aangelegd. In dit soort situaties zit er maar één ding op. Ik pak mijn portemonnee uit mijn tas en haal mijn geluksmunt eruit tevoorschijn. Eens kijken… Als ik kop gooi, loop ik naar hem toe en als ik munt gooi, wacht ik af. Daar gaat ie…
Ik zie de munt door de lucht tollen en vang hem op. Met mijn linkerhand leg ik hem op de bovenkant van mijn rechthand.
‘Eén, twee, drie,’ zeg ik hardop terwijl ik mijn hand langzaam omhoog haal. Het is…
Wordt vervolgd…
Tot zover het eerste deel van het “Verhaal van de maand” van Jasmijn. Lees je volgende week weer mee?
Delen is lief!
