Een bijzonder cadeau

Dit korte verhaal is het eerste deel van het verhaal dat ik heb geschreven voor een schrijfwedstrijd. Er is ook nog een vervolg. Wie weet plaats ik die een andere keer. Uiteindelijk was het toch niet helemaal het genre waarnaar ze op zoek waren. Ondanks dat ben ik nog steeds blij met het resultaat. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. Het was in ieder geval erg leuk om te schrijven. Dit is mijn ‘bijzondere cadeau’ voor jou. Veel leesplezier!

Een bijzonder cadeau

15 jaar geleden

Het was een donkere nacht in Gisandal. Eén dappere ster flonkerde aan de verder pikzwarte hemel. IJskristallen stonden op het enige raampje in het hutje diep in het bos.

‘Aaah!’ Een oerkreet galmde door het woud.
‘Je kan het! Hou vol!’ Laszlo veegde het zweet van het voorhoofd van zijn vrouw. ‘Nog heel even!
‘Aahh! Aaahhh!’ kermde de vrouw terwijl ze haar ogen dicht kneep. Met de laatste kracht die ze in zich had, perste ze haar baby naar buiten.
‘Weehh! Weehhh!’ klonk het niet lang daarna.

Laszlo ving de huilende baby op en wikkelde hem snel in doeken. Hij wiegde hem tot hij weer rustig werd. Toen draaide hij zich om naar zijn vrouw om haar hun pasgeboren zoon te laten zien.
‘Julia!’ schreeuwde hij. In het bed lag zijn vrouw nog steeds met haar ogen dicht en ze bewoog niet. Zo goed en zo kwaad als hij kon met een baby in zijn armen, schudde hij aan haar arm. ‘Julia! Wordt wakker!’

Er gebeurde niks.

Diezelfde nacht – 15 jaar geleden

Een paar kilometer verderop maakten de Gisanten, de inwoners van Gisandal, jacht op een draak die leefde in de bossen aan de rand van hun dorp. De afgelopen maanden waren er flink wat huizen gesneuveld en een heleboel schapen opgegeten. De inwoners eisten wraak.

Ze hadden het beest teruggedreven in één van de grotten. De leider van de jachtpartij ging gewapend met een harpoengeweer naar binnen en kwam een kwartiertje later naar buiten met een grote grijns op zijn gezicht.
‘De klus is geklaard! De draak leeft niet meer!’
Alle andere mannen klopten hem op zijn schouders. ‘Dit is het einde van de draken! De laatste draak is dood!’

Er was echter iets wat de mannen niet wisten…

Nu – 15 jaar later

Tristan veegde het stof van de tafel. Zijn vader Laszo pakte de taart en zette die voor zijn jarige zoon neer.
‘Wat zou je moeder hier graag bij zijn geweest,’ zei Laszlo met een kraak in zijn stem. Hij veegde snel de tranen uit zijn ogen.
‘Pap, dat weet ik toch.’
Laszlo vertelde elk jaar het verhaal van Tristans geboorte. Hoe het geluk hem overspoelde, maar hoe ze ook afscheid moesten nemen van zijn moeder. Hoe dubbel dat gevoel was. Tristan is opgegroeid zonder moeder, maar wel met een vader die beide rollen op zich genomen had. Een betere jeugd had hij zich niet kunnen wensen.

Een verrassing

‘Tristan, mijn jongen, ik heb iets voor je.’ Voorzichtig haalde hij een pakje uit het keukenkastje. ‘Het is niet groot, maar ik hoop dat je het leuk vindt.’
Tristan haalde het papier eraf en kreeg een brok in zijn keel. Voor hem lag een ketting met daaraan een handgemaakte houten draak. De details waren schitterend. Zijn vader moest hier veel tijd aan hebben besteed.
‘Ik weet hoe dol je bent op de verhalen over de draken van vroeger. Nu heb je eindelijk je eigen draak.’

Tristan moest lachen. Als kleine jongen wilde hij dolgraag een draak als huisdier en hij kon geen genoegen krijgen van de verhalen die zijn vader vertelde. Een heel toepasselijk cadeau dus. Hij sloeg zijn armen om zijn vader heen.
‘Dank je wel, pap!’

Die middag

’Tristan had met zijn beste vriendin Lara afgesproken. Hij had niet veel vrienden en zeker niet vrienden die hij zijn geheimen kon toevertrouwen, maar gelukkig had hij Lara.
‘Hé Tristan! Gefeliciteerd! Ik heb wat voor je.’ Ze sloeg haar armen om hem heen en Tristan wist even niet waar hij kijken moest. Hij kon Lara namelijk al zijn geheimen vertellen, allemaal, behalve eentje. Met een rode blos op zijn wangen liet hij haar los.
‘Wat heb je dan?’ vroeg hij zonder haar echt aan te kijken.
‘Ik heb het niet bij mij. Kom mee naar de grot in het Duistere Bos. Ik heb iets gevonden.’

Tristan kon zijn oren niet geloven. ‘Je weet toch dat we daar niet mogen komen! Gevaarlijke beesten leven in die bossen. Mijn vader vermoordt me als hij erachter komt!’
Een glimlach verspreidde zich over Lara’s lippen. ‘Nou, dan moet je ervoor zorgen dat hij er níet achter komt.’ Ze gaf hem een speelse por in zijn ribben.
‘Uh, ja. Dat is een goed idee.’
Tristan wist dat wat hij ging doen erg dom was, maar ja, de liefde zorgde ervoor dat hij wel vaker domme dingen deed. Lara wist precies hoe ze hem moest overhalen. Zou ze het dan toch weten?
‘Kom we gaan.’

Het Duistere Bos

Voor een plek waarvan het hem verboden was om er te komen, wisten Tristan en Lara verdomd goed de weg. Die meid haalde het slechtste in hem naar boven. Stiekem vond hij dat wel stoer. Even later stonden ze voor de ingang van de grot.
Lara haalde een doek tevoorschijn en hield hem omhoog. ‘Ogen dicht!’
Voor zijn gevoel leek het wel een uur te duren voordat ze terug kwam.
‘Steek je handen uit en doe voorzichtig!’
Hij voelde hoe iets in zijn handen werd gelegd. Het was groot, koud en rond. Of nee, wacht, het was eerder ovaal en het leek geribbeld te zijn.
‘Kijk maar!’
Lara haalde de doek weg en Tristan staarde naar het ding in zijn handen. Zijn ogen zagen wat het was, maar zijn hersenen leken het nog niet te beseffen.

Een bijzonder cadeau

‘Is dat? Maar dat is… een drakenei?’ Zijn mond zakte open toen hij Lara aankeek. Ze stond driftig te knikken.
‘Ik heb hem vorige week gevonden. Het leek mij een perfect verjaardagscadeau.’
‘Wie weet hier nog meer vanaf?’
‘Niemand. Ik durfde het tegen niemand te vertellen. Je weet hoe de mensen uit het dorp zijn. Draken zijn slecht en er mag niet eens over gesproken worden. Als ze zouden weten dat we een ei hebben, dan zou het gelijk vernietigd worden.’ Ze pruilde met haar lip. ‘Als mijn vader het zou horen…’
Lara’s vader was destijds de man die de laatste draak in deze zelfde grot doodde. Hij zou zich geen moment bedenken en hetzelfde doen met dit ei. Daar was ze zeker van.

Het drakenei

‘Wat moeten we nu doen?’ vroeg Tristan.
‘Mijn vader heeft een oud boek over draken. Toen ik vorige week dit ei vond, heb ik het opgezocht. Er staat in dat eieren nog heel lang kunnen leven. Soms wel meer dan tien jaar. Wat nou als dit ei nog leeft?’
Tristans wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Ik weet wat we moeten doen. We hebben vuur nodig!’
Lara knikte. Dit had zij ook gelezen. Een drakenei kon openbreken door drakenvuur. ‘Maar hoe komen we aan drakenvuur?’
‘Laat dat maar aan mij over.’ Tristan pakte een grote tak van de grond. ‘Maak jij maar een gewoon vuur, dan zorg ik ervoor had het nog heter wordt.’

Drakenvuur?

Lara snapte er niet veel van, maar begon takken te sprokkelen en op de juiste manier tegen elkaar aan te plaatsen.
Het vuurde brandde al flink toen Tristan terugkwam met in zijn handen een blauwgroenige steen. ‘Natuurlijk! Gisandiet!’
In de rotsen rondom Gisandal kon de zeldzame steensoort Gisandiet gevonden worden die nergens anders in Troghland voorkwam. Tristan wist over de unieke eigenschap van deze bijzondere steen. Het kon de temperatuur van vuur verhogen en dat was precies wat ze nodig hadden.
Hij hield hem stevig vast terwijl hij hem een paar keer hard liet neerkomen om een rots vlakbij. Bij elke slag schoten er kleine stukje Gisandiet de lucht in en die verzamelde hij. Toen hij genoeg gruis had, liep hij naar het vuur waar Lara het ei al in had gelegd.

Zal het lukken?

‘Ben je er klaar voor?’
Ze deed een paar stappen achteruit. Ook zij wist wat er nu ging komen.
Met zijn arm zo ver mogelijk uitgestrekt, stond hij naast de brandende vlammen. Hij moest het snel doen en gelijk wegduiken.
‘Ik tel tot drie. Eén, twee, DRIE!’ Zijn arm schoot naar voren en daarna dook hij zo snel als hij kon naar de grond.
Helwit licht schoot uit het vuur omhoog en blauwgroene vonken vlogen in het rond. Tristan en Lara knipperde met hun ogen en leken even verblind te zijn door het felle licht. Het duurde maar even en toen was het alweer voorbij.

Zodra hun ogen weer gewend waren, gleed hun blik naar het ei.
Tristan legde hij hand op Lara’s arm. ‘Zie jij wat ik zie?’
Gebiologeerd staarde ze naar het ei dat wiebelde in het vuur en ze slaakte een diepe zucht. In de eierschaal ontstond een barst die langzaam maar zeker groter werd. Het topje bewoog en het ging omhoog.

Twee nieuwsgierige ogen keken naar buiten…

Ben je benieuwd hoe het verder gaat? Lees het vervolg.

Je kunt op de website nog meer korte verhalen vinden.

Volg je mij al via Facebook, Instagram en Twitter?

Dit artikel bevat één of meerdere affiliate links.

Foto’s: van Pixabay

Delen is lief!