“Verhaal van de maand” juni 2024
Olivia is een succesvolle reisblogger die al heel wat van de wereld heeft gezien en al haar avonturen op Instagram post. Na een zoveelste blogreis, wil ze eigenlijk weleens op pad zonder dat de rest van de wereld over haar schouder meekijkt. Ze besluit een vakantietrip te boeken naar een klein eilandje, waar ze niet herkend zal worden.
“Verhaal van de maand”
Olivia – deel 1
Wauw! Terwijl ik uit het raampje van het vliegtuig kijk, zie ik mijn bestemming al in de verte liggen. Het eiland Pico, een van de grotere eilanden van de Azoren, staat al een tijdje op mijn bucketlist en ik heb voor deze zomer besloten om er eindelijk eens heen te gaan. Als reisblogger heb ik al heel wat van de wereld gezien en staat mijn Instagram-feed vol met schitterende foto’s, al zeg ik het zelf. Ik ben trouwens niet de enige die dat vindt… de honderdduizenden volgers zijn het overduidelijk met mij eens. Het was dan ook een grote uitdaging om een vakantiebestemming te vinden, waar ik naartoe kon, zonder dat iedereen over mijn schouder meekijkt.
Ik heb er zin in… even een weekje genieten van alle rust en niet bezig hoeven zijn met het perfecte plaatje. Tegenwoordig word ik regelmatig herkend, en dat is voor mijn werk natuurlijk helemaal fantastisch, maar ongestoord vakantie kunnen houden, is ook heel wat waard. De grotere en vooral bekendere plekken vielen af, maar de Azoren leek mij een goed alternatief.
Een kwartier later raken de vliegtuigwielen de landingsbaan en lachen de palmbomen mij tegemoet. Een gezonde onrust golft door het vliegtuig, terwijl de passagiers druk bezig zijn met hun spullen klaarmaken om zo snel mogelijk naar buiten te kunnen stappen. De man naast mij, die de hele weg heeft liggen slapen, schiet wakker en kijkt verbaasd om zich heen.
‘Rustig maar, meneer, we zijn net geland. Nog even en we kunnen naar buiten.’
De man tovert een glimlach tevoorschijn. ‘Oh, oké, dank je.’
De stewardessen staan voorin klaar bij de deur en de mensen uit de rijen voor mij blokkeren binnen no time het gangpad. De man naast mij kijkt op zijn horloge, springt verschrikt op en grist zijn tas uit de bagagebak. Tot mijn grote verbazing wurmt hij zich een baan naar voren, tussen de mopperende mensen door, terwijl ik hem het ene na het andere Portugese woord hoor roepen. Mijn gebrekkige Portugees vertelt mij, dat er iets mis is. Zodra de man door de deur van het vliegtuig is verdwenen, pak ik toch ook maar mijn tas om vervolgens in de rij wachtenden aan te sluiten. Ik pak mijn jasje van de stoel en mijn oog valt op een rugtas, zo diep weggestoken onder de stoel in de rij voor mij, dat ik hem haast niet zie. Mijn eigenaardige buurman zal hem wel zijn vergeten. Ik pak hem op en doe hem op mijn rug. Misschien zie ik de man straks nog bij de bagageband en anders geef ik hem wel ergens af onderweg.
Het wachten op mijn koffer duurt een eeuwigheid, maar gelukkig zie ik hem nu eindelijk aankomen. Ik was al even bang dat hij kwijt zou zijn, wat trouwens niet de eerste keer zou zijn. Na die eerste keer heb ik een knalgeel exemplaar gekocht, die je niet snel over het hoofd kunt zien of per ongeluk achterlaat op het platform of iets. Daarnaast gaat mijn favoriete bikini in mijn handbagage, zodat ik ondanks alles op elk moment kan genieten van het hotelzwembad. Iets met prioriteiten stellen, noem ik dat, hihi…
Buiten de luchthaven zie ik een rij met taxi’s. Het is al laat en ik wil zo snel mogelijk naar mijn hotel. Ik stap in en op het moment dat ik ga zitten en de taxichauffeur gehaast optrekt, voel ik de rugtas als een onverwachte bobbel tussen mijn rug en de autostoel.
‘Hè, nee, helemaal vergeten,’ zucht ik.
De taxichauffeur voegt zich tussen het andere verkeer en lijkt niks door te hebben. Zelf heb ik ook geen zin om nu nog terug te gaan om de tas ergens bij een balie af te geven. Ik regel het morgen wel met zo’n mannetje in het hotel. Het enige wat ik nu wil, is slapen.
Na een korte rit, stap ik de hotellobby in en leg mijn paspoort alvast op de balie van de receptie.
‘Ik kom inchecken. Olivia Hartman is de naam.’
De vrouw achter de balie steekt haar hand uit. ‘Papieren.’
Mijn ervaring dat hotels nog weleens achterlopen in deze moderne wereld, heeft ervoor gezorgd dat ik ben voorbereid. Ik pak mijn reserveringspapieren uit mijn tas en overhandig deze aan haar.
De vrouw tikt driftig met haar lange, roodgelakte nagels op het toetsenbord.
‘Oh nee, mevrouw Hartman, er is een groot probleem.’
Wordt vervolgd…
Tot zover het eerste deel van het “Verhaal van de maand” van Olivia. Lees je volgende week weer mee?
Delen is lief!
