Dit is één van mijn korte verhalen. Het is een sprookje in een modern jasje; over een ridder en een draak. Ik heb het geschreven als eerste verhaal voor mijn schrijfcursus (kinderverhalen schrijven). Daarover vertel ik een andere keer. Waar het sprookje precies over gaat? Dat moet je zelf maar gaan lezen. Veel plezier!
Ridder Daan en de draak
In een land hier ver vandaan leefde eens een ridder. Daan was eigenlijk nog geen échte ridder, maar hij ging elke dag naar dé ridderschool ‘De dappere ridder’ om te leren hoe hij er eentje moest worden.
Hoe het verhaal begint
Op een dag zat Daan in de klas, met zijn hoofd op zijn handen leunend, naar het digibord te staren, waarop twee zwaarden druk aan het dansen waren. Meester Floris was een indrukwekkende man met strakgekamde haren en een lange baard. Hij legde het zwaardvechten uit, maar Daan hoorde niks. Hij dacht terug aan vorige week, toen de leerling-ridders moesten oefenen met het slijpen van hun zwaard. Dat dit klusje moeilijker was dan het klonk, had Daan al snel door. Zoals altijd ging het gruwelijk mis.
Zwaardslijpen
Meester Floris had met een slijpsteen voorgedaan hoe het moest en Daan probeerde het na te doen. Even leek het goed te gaan, tot ieders grote verbazing. Bij Daan ging altijd wel iets mis. Meester Floris kwam kijken en wilde Daan bijna een compliment geven, maar toen gebeurde het…
Daan had zijn zwaard stevig beet en haalde de slijpsteen er langs, maar de arme jongen schoot uit. Het zwaard zwiepte opzij, naar de kant waar de meester had staan toekijken. Voor Daan en zijn meester het goed en wel doorhadden, lagen de lange haren van meester Floris’ baard al op de grond.
‘Daan! Ben je er nog bij?’ vroeg meester Floris. Daan schrok op uit zijn gedachten en was weer terug in de les. De meester haalde met een automatisch gebaar een hand door zijn baard, maar die was er natuurlijk niet meer, waardoor de hand alleen door de lucht ging. Daan kromp in elkaar.
‘Blijf je na de les nog even?’ vroeg de meester.
Het begin van het avontuur
Een onbekende man kwam het lokaal binnen, druk pratend in zijn mobieltje. Daan wist niet wie hij was, maar kon aan de kleding heel goed zien wát hij was. De glinsterende mantel en puntige hoed op zijn hoofd waren overduidelijk van een tovenaar.
De ogen van de man gleden van Daans hoofd naar zijn smerige gympen. ‘Jij bent zeker Daan? Ik heb over jou gehoord. Alles wat jíj doet, mislukt.’
Een rode blos schoot over Daans wangen. Het was al erg genoeg dat iedereen op school wist dat hij een loser was, maar nu dacht deze man het blijkbaar ook al.
‘Wil je de beste van de klas worden?’ vroeg de tovenaar.
‘Natúúrlijk!’ durfde Daan te roepen. ‘Ik kan niks! Iedereen vindt mij dom. Ik wil ook eens iets goed kunnen!’ Hij keek smekend naar de tovenaar. ‘Kunt u mij écht helpen?’
‘Ik heb iets meegenomen. Als je het wilt, mag je het uitproberen. Als het je lukt om mijn opdracht te volbrengen, mag je het zelfs houden,’ antwoordde de tovenaar.
Hij pakte een helm uit zijn tas. Zo op het eerste gezicht was hij niet echt bijzonder.
‘In een grot aan de rand van de Vuurbergen leeft een draak die drie eieren heeft gelegd. Als het jou lukt om mij één drakenei te geven, mag je deze helm met magische krachten houden. Hij geeft de drager kracht en moed.’
Nou, dacht Daan, ik kan wel wat extra kracht gebruiken. ‘Ik doe het,’ zei hij moedig.
De Vuurbergen
Na een half uurtje rijden kwam Daan aan bij de Vuurbergen en stalde zijn brommer vlakbij de ingang van de grot. Hij pakte de helm uit zijn tas en zette hem op. Een bijzondere kracht overviel hem. Alsof er warm water over hem heen stroomde; van zijn hoofd, via zijn rug, helemaal naar zijn voeten. Ze leken bijna geheel uit zichzelf in beweging te komen en door de tunnel in de rotswand te lopen. Ik ga het hol van de draak binnen en ik vind het niet eens eng, dacht Daan bij zichzelf. Hij moest ervan glimlachen.
De lucht in de tunnel werd steeds warmer en de geur van rotte eieren drong zijn neus binnen. Niet veel later stond hij in een enorme, onderaardse grot. Het zweet stond op zijn voorhoofd. Hij zag pilaren en gigantische rotsblokken. Water druppelde vanaf het plafond naar beneden. Daan liep om de rotsen heen en zag de draak liggen. Hij was reusachtig en zijn rode bepantserde huid ging rustig op en neer. Hij leek te slapen.
Het drakenei
De staart van de draak krulde beschermend om de drie eieren heen. Voorzichtig sloop Daan dichterbij en stak zijn handen naar voren. Terwijl hij een ei pakte, raakte hij met zijn elleboog de harde huid van de draak. Bevroren in zijn beweging keek Daan opzij. Zou hij het hebben gevoeld? Even leek er niks te gebeuren, maar toen hij weg wilde kijken, ging één oog van het beest open.
Van de schrik liet Daan het ei vallen. Hij bukte snel om hem weer op te rapen. KEDENG! De helm viel van zijn hoofd, keihard op de grond. De kop van de draak kwam omhoog en een ijzingwekkende brul galmde door de grot.
‘AAAHHH!’ Zonder de helm op zijn hoofd voelde Daan zich niet meer zo dapper. Er was geen moment te verliezen en zeker geen tijd meer om de helm te pakken. Zo snel als zijn benen hem konden dragen, schoot hij er vandoor. Het ei hield hij stevig in zijn armen geklemd. Hij kon met moeite de draak voorblijven.
‘AAUUWW!’ Daan krijste het uit toen de vlammen zijn billen raakten. ‘AAAUUUWWW!’ Zijn broek vatte vlam en de geur van verbrand vlees drong zijn neus binnen. De draak kwam gevaarlijk dichterbij. Daan zette alles op alles om de uitgang van de grot te bereiken.
Eenmaal buiten sprong hij op zijn brommer en reed als de bliksem weg. Toen hij achterom keek, zag hij de draak voor de ingang van de grot staan. De rook kwam uit zijn neusgaten en hij spuugde vuur uit zijn bek, maar gelukkig kwam hij niet achter Daan aan. Dat was maar nét goed gegaan!
Hoe het verder ging
De volgende morgen legde Daan het ei op het bureau van meester Floris. De meester keek zijn ogen uit. Hij had niks meer van hem gehoord en vreesde het ergste.
‘Het is je gelukt!’ juichte de meester. ‘Ik ben diep onder de indruk, mijn jongen!’
‘Ik ben bang dat ik de helm verloren ben in de tunnel,’ zei Daan voorzichtig. ‘Nu heb ik niks meer om mij dapper te maken.’
Meester Floris moest daarop heel hard lachen. Daan fronste zijn wenkbrauwen en deed zijn armen over elkaar. Hij had dat stomme ei gehaald, zijn billen verbrand en nu werd hij uitgelachen.
‘Mijn beste jongen, je hebt geen helm nodig om dapper te zijn. Het was maar een doodgewone helm zónder magische krachten.’ De meester keek Daan vriendelijk aan.
‘Maar… maar dat betekent dat ik het zelf heb gedaan…,’ zei Daan zachtjes.
‘Inderdaad, Daan. In jou zit een héle dappere ridder. Je moet alleen wat meer in jezelf geloven.’
Vanaf die dag had Daan weer vertrouwen in zichzelf. Het lukte hem makkelijk om zijn zwaard te slijpen en met zwaardvechten won hij van alle andere jongens uit de klas. Ook de andere lessen gingen hem prima af. Hij was niet langer die jongen van de klas waarbij alles mis ging. Daan had geleerd in zichzelf te geloven!
Je kunt op de website nog meer korte verhalen vinden.
Volg je mij al via Facebook, Instagram en Twitter?
Dit artikel bevat één of meerdere affiliate links.
Foto’s: van Pixabay
