“Verhaal van de maand” juli 2024
Isabella is een echte dierenvriend. Als klein meisje nam ze al regelmatig gewonde dieren mee naar huis, tot grote frustratie van haar ouders. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze dierenarts is geworden. Ze heeft de gave om dieren op hun gemak te stellen en ze lijkt altijd al snel aan te voelen wat er met ze aan de hand is.
“Verhaal van de maand”
Hieronder kun je deel 2 lezen. Deel 1 gemist? Klik dan hier voor deel 1 van het verhaal van Isabella.
Isabella – deel 2
Ik steek mijn hand naar hem uit. ‘Ik ben Isabella.’
‘Ja, natuurlijk… Van “Isabella’s Bonte Beestenbende”, reageert Ben. ‘Dank je wel dat je Jimmy hebt geholpen.’
‘Graag gedaan!’ En dat meen ik ook echt. Als klein meisje hielp ik dieren al graag en nam ik regelmatig een diertje mee naar huis om te helpen of gewoon om te verzorgen, bij gebrek aan een eigen huisdier. Inmiddels weet ik dat het een beetje een kip-ei-verhaal was. Ik nam dieren mee, omdat we er thuis geen eentje hadden en mijn ouders wilden nooit een huisdier, omdat we altijd wel één of ander “zwervertje” in huis hadden. Had ik dat toen maar geweten…
Ik ga Ben voor naar de balie. ‘Ik wil graag een afspraak maken om Jimmy’s poot te checken om te zien of hij goed geneest.’
‘Dat is goed. Wanneer zullen we afspreken?’ Ben pakt zijn telefoon erbij.
‘Mooie man wil een afspraakje, mooie man wil een afspraakje.’ Klinkt het vanaf de klimboom.
‘Uh,’ stamelt Ben. ‘Ik weet niet…’ Zijn wangen worden rood en hij komt niet meer uit zijn woorden.
‘Loki! Stout beest!’ roep ik. In mijn hoofd tel ik tot drie, zoals ik wel vaker doe, om te voorkomen dat ik Loki’s nek omdraai.
‘Sorry, Ben, het spijt me.’ Snel pak ik de bak met papegaaiensnoepjes. Niet dat Loki dat heeft verdiend, maar misschien houdt hij dan zijn snavel een tijdje dicht.
‘Haha, geeft niet. Eigenlijk heeft Loki wel gelijk, maar ik vrees dat het niet netjes is om je dierenarts mee uiteten te vragen. Of wel soms?’
Nu is het mijn beurt om rood te worden. Ik voel mijn wangen in brand staan.
‘Dat is een goede vraag. Ik weet niet wat de regels hierin zijn, maar waarschijnlijk is het niet verstandig.’
Ben geeft een knipoog. ‘Jammer,’ fluistert hij. ‘Nou, dan ga ik maar.’
Voor ik het weet stapt hij al naar buiten en doet de deur achter zich dicht. Ik heb het gevoel dat ik als een vis op het droge naar adem aan het happen ben. Wat is hier zojuist gebeurd?
Ik staar naar de overvolle agenda en weet niet hoe ik deze dag door moeten komen. Daarnaast moet ik ook nog ergens de moed vinden om Ben te bellen, omdat we gisteren uiteindelijk helemaal geen afspraak meer hebben ingepland.
‘Loki, je wordt bedankt,’ zucht ik hardop.
‘Graag gedaan, graag gedaan.’ Loki wipt op en neer langs de tralies van de kooi, waar ik hem elke nacht indoe.
Ik loop naar hem toe en doe het deurtje open. Loki vliegt er meteen uit en landt op mijn schouder.
‘Isa lief, Isa lief.’
Ik smelt, zoals altijd, en kriebel hem over zijn veren. ‘Jij bent ook lief, Loki. Maar vandaag geen gekke dingen zeggen, hoor.’
Tring, tring.
Ik neem de telefoon op. ‘Goedemorgen, Isabella’s Bonte Beestenbende, met Isabelle. Wat kan ik voor u doen?’
‘Hoi Isabella,’ hoor ik aan de andere kant van de lijn. ‘Met Ben, van gisteravond. We moeten nog steeds een afspraak maken.’
‘Uh, een afspraak?’ Ik voel een kriebel in mijn buik bij de gedachtesprong, die mijn hersens direct maken. Nee, niet zo’n afspraak, spreek ik mijn hersens streng toe.
‘O ja, natuurlijk. Je stond al op mijn lijstje voor vandaag, om te bellen bedoel ik.’ Mijn wangen worden weer rood, ik voel het gewoon. Gelukkig kan Ben dat door de telefoon niet zien.
‘Heb je vanavond, vlak na sluitingstijd nog een plekje voor me? Mag ook net ervoor zijn natuurlijk…’ Ik hoor wat gegrinnik.
‘Dat is wel een goed idee, vlak daarvoor bedoel ik.’
De deur van de praktijk gaat open en het belletje rinkelt, zodra mijn eerste patiënt en zijn baasje op de deurmat stappen. Ik steek mijn hand op.
‘Zie ik je dan,’ zeg ik tegen Ben. Voordat hij kan reageren, hang ik al op. Niet echt professioneel, maar dat is dan maar zo. Dat gestuntel de hele tijd maak het er ook niet beter op. Tijd om daar langer over na te denken, heb ik niet. De plicht roept…
Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al half zes is. Gelukkig viel er een afspraak tussendoor uit, zodat ik even tijd heb om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Ik houd van mijn werk en meestal is het heel leuk om mijn patiënten te kunnen helpen. Helaas komt het ook weleens voor dat ik niks meer voor ze kan doen. Dat hoort ook bij het vak. Vanmiddag had ik zo’n geval. James, de rode kater, die al vanaf het begin bij mij in de praktijk komt, was al een tijdje ziek. De afgelopen weken heb ik alles geprobeerd om hem te helpen. Even leek het weer beter te gaan, maar vandaag kwam zijn baasje met spoed langs. James had een terugval en ik zag al snel, dat ik deze keer echt niks meer voor hem kon doen. Het breekt mijn hart elke keer weer om dat nieuws te moeten brengen. Samen met zijn baasje heb ik zijn laatste momenten zo fijn mogelijk proberen te maken. Hij is vredig ingeslapen.
Ik staar wat voor mij uit, als ik het belletje van de deur hoor.
‘Mooie man, mooie man,’ klinkt het vrolijk vanuit de klimboom.
‘Hoi Loki,’ hoor ik Ben zeggen.
Een kriebel schiet door mijn buik, zodra ik zijn warme stem hoor en ik draai mijn hoofd om.
‘Hoi Ben.’
Wordt vervolgd…
Tot zover het tweede deel van het “Verhaal van de maand” van Isabella. Lees je volgende week weer mee?
Delen is lief!
