“Verhaal van de maand” juli 2024
Isabella is een echte dierenvriend. Als klein meisje nam ze al regelmatig gewonde dieren mee naar huis, tot grote frustratie van haar ouders. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze dierenarts is geworden. Ze heeft de gave om dieren op hun gemak te stellen en ze lijkt altijd al snel aan te voelen wat er met ze aan de hand is.
“Verhaal van de maand”
Isabella – deel 1
‘Au, au, doe me geen pijn.’ Klinkt het door de wachtkamer heen.
Ik zie een jong meisje met twee staartjes op haar hoofd, geschrokken opkijken.
‘Wees maar niet bang hoor, dat is Loki maar.’ Ik probeer zo vriendelijk mogelijk te kijken, terwijl het van binnen borrelt. Waarom heb ik ook alweer deze papegaai overgenomen?
‘Isa lief, Isa lief.’
O ja, daarom… Mijn borrelende frustratie eb alweer weg en ik aai Loki over zijn rug.
‘Loki is ook lief.’ Loki wipt op mijn arm en het meisje moet lachen.
‘Maar waarom zegt hij dat?’
‘Dát is een goede vraag, Maaike. Loki is door de dierenambulance binnengebracht. Ze hadden hem gevonden in het bos. Ik heb hem toen onderzocht. Zijn vorige baasje wilde waarschijnlijk niet meer voor hem zorgen, dus mocht hij hier blijven. Maar waarom hij soms van die gekke dingen zegt… ik weet het ook niet.’
Maaike komt nieuwsgierig dichterbij. ‘Ik denk dat hij het hier fijner heeft.’
‘Dat denk ik ook.’ Het is altijd leuk als iemand zegt dat je lief bent. Bij gebrek aan een leuke, mannelijke vriend, neem ik maar genoegen met mijn gevederde vriend.
‘Kom maar mee, Maaike,’ zeg ik, terwijl ik Loki terugzet in zijn klimboom. ‘Je bent aan de beurt.’
Een uurtje later zwaai ik de laatste patiënt en zijn baasje uit. Het is weer een lange dag geweest vandaag. En druk… Sinds het vertrek van mijn assistente vorige week loop ik elke dag weer mijn spreekwoordelijke benen uit mijn lijf. Gelukkig hoef ik de praktijk nog maar één dag alleen te draaien, want overmorgen komt Kyra.
Klop, klop…
Een lange man met een kleine hond staat voor de deur. Ik gniffel zachtjes, want het ziet er wat vreemd uit. Snel loop ik naar de balie en druk op de knop om de deur te openen.
‘Eigenlijk zijn we gesloten,’ begin ik.
‘Sorry, maar ik moest het proberen. Mijn hond loopt opeens mank. Waarschijnlijk is hij net tijdens het uitlaten ergens ingetrapt. Ik heb al gekeken, maar ik kan zelf niks zien.’
‘Au, au…’ klinkt het van achter mij.
‘Ja, ja, Loki, het hondje heeft au,’ reageer ik, op de automatische piloot.
De eigenaar van de hond trekt een wenkbrauw op. ‘Snapt die papegaai wat we zeggen?’
‘Haha, ja, soms denk ik van wel. Kom maar binnen, dan kijk ik even naar zijn poot.’
Ik ga de man voor naar de behandelkamer. Als ik de deur achter ons dichtdoe, hoor ik nog net “mooie man, mooie man” vanuit de wachtkamer komen. Met een blos op mijn wangen kijk ik vlug of de man het heeft gehoord. Tot mijn grote opluchting lijkt dit niet het geval te zijn. Die Loki toch. Hij brengt mij nog eens flink in de problemen.
Terwijl de man de hond op de tafel zet, kijk ik nog eens goed naar hem. Loki heeft wel gelijk… Het is inderdaad een mooie man. Als er dan toch op de valreep nog iemand binnen moet komen, terwijl ik mijzelf al in gedachten met een welverdiend wijntje in mijn hand op de bank zag zitten, dan is dit geen straf.
Ik neem de tijd om de poot te onderzoeken. Het verbaast mij niks dat de man zelf niks kon vinden, want het kost mij ook nog bijna tien minuten om uiteindelijk met een vergrootglas een kleine metaalsplinter op te sporen. Ik krijg een dankbare lik over mijn wang, zodra ik klaar ben. Hihi, daar doe ik het allemaal voor. Niet dat ik de grootste fan ben van hondenslijm op mijn gezicht, maar de reactie van de dieren, wanneer ze ontdekken dat iets niet meer zoveel pijn doet.
‘Wat fijn! Dank je wel… uh…’ stamelt de man. ‘Wat stom, ik heb mij helemaal nog niet voorgesteld. Ik ben Ben. En jij bent…?’
Ik steek mijn hand naar hem uit. ‘Ik ben Isabella.’
‘Ja, natuurlijk… Van Isabella’s <… naam kliniek>…’
Wordt vervolgd…
Tot zover het eerste deel van het “Verhaal van de maand” van Isabella. Lees je volgende week weer mee?
Delen is lief!
