“Verhaal van de maand” juni 2024
Olivia is een succesvolle reisblogger die al heel wat van de wereld heeft gezien en al haar avonturen op Instagram post. Na een zoveelste blogreis, wil ze eigenlijk weleens op pad zonder dat de rest van de wereld over haar schouder meekijkt. Ze besluit een vakantietrip te boeken naar een klein eilandje, waar ze niet herkend zal worden.
“Verhaal van de maand”
Hieronder kun je deel 2 lezen. Deel 1 gemist? Klik dan hier voor deel 1 van het verhaal van Olivia.
Olivia – deel 2
‘Een probleem? Maar wat dan?’ stamel ik verschrikt. Hier zit ik écht niet op te wachten. Het enige wat ik nu wil is een koud wijntje, mijn e-reader en een bed om op neer te ploffen.
‘Het ziet ernaar uit dat er iets mis is met de reservering. De kamer is dubbel geboekt en de andere gast is vanmiddag al gearriveerd.’
‘Dat meen je niet!’ roep ik uit.
‘Helaas kunt u de kamer niet in.’
Ik voel spanning in mijn hele lijf opkomen en probeer het eerst wat in mijn hoofd opkomt niet hardop te schreeuwen. Stelletje achterlijke kokosmakronen… Hoe kunnen jullie zoiets simpels als een boeking verprutsen? Aaarggh! Oké, Olivia, tel tot tien…
Tien tellen later heeft mijn hoofd het weer overgenomen en beperk in mijn antwoord tot een simpel: ‘En nu?’ Waarna ik tandenknarsend op een antwoord wacht.
De vrouw achter de balie kijkt mij met een schuin hoofd aan, haar ogen wat dichtgeknepen. Ik geloof dat mijn acteerkunsten niet geslaagd zijn. Nou, ze kan mij wat. Ze heeft geblunderd en dat mag ze weten ook.
‘Helaas kan ik u vanavond geen andere kamer aanbieden. Morgen vertrekt er een gast en dan kunt u gebruik maken van die kamer voor de rest van uw verblijf.’
‘Hmp…’
De vrouw tovert een glimlach tevoorschijn. ‘Ik denk dat die kamer u wel zal bevallen. Het is namelijk de “Presidential Suite”. U mag er gebruik van maken, zonder extra kosten.’
Nou, dat klinkt niet verkeerd. Sterker nog, dat klinkt fantastisch. Alleen heb ik daar vanavond niks aan.
‘Ik ga graag op jullie aanbod in. Maar heb je toevallig enig idee waar ik vanavond zou kunnen slapen? Zijn er nog andere hotels in de buurt, die een kamer vrij hebben?’
‘Ahem,’ klinkt het van achter mij en ik draai mij om. Een lange man met stoppeltjes baard en een shirt vol vlekken zwaait vrolijk naar me. ‘Begrijp ik dat je een plek nodig hebt om te slapen?’
‘Uh, nou…’ stamel ik. Echt geen haar op mijn hoofd, die erover denkt om met deze wildvreemde man mee te gaan. Ik heb genoeg thrillers gelezen om te weten dat dit op wel duizend verschillende manieren verkeerd af kan lopen. En ik ben toch écht niet van plan om erachter te komen welk scenario voor mij is weggelegd.
‘No, no, je begrijpt mij verkeerd. Ik bedoel dat ik een plek weet, hier bij het hotel.’
Ik laat de adem, die ik al die tijd had ingehouden, ontsnappen.
‘Ik luister…’ reageer ik. Natuurlijk ga ik niet gelijk “ja” zeggen. Daarvoor wil ik graag eerst weten waar ik mij instort.
‘Paulo, wat bedoel je? Waar kan mevrouw dan slapen?’
‘In de “Beach Cabana” natuurlijk!’ Paulo grijnst van oor tot oor. ‘Wie wil er nou niet slapen op het strand?’
Ik, is het antwoord wat ik zou willen geven. Maar als ik eerlijk ben, klinkt het nog niet eens zo slecht.
‘Maar, Paulo, die is toch nog niet af?’
En daar gaat mijn hoop, zo de grond in. Tot mijn eigen verbazing voel ik een lichte teleurstelling.
‘Jawel hoor, mevrouw. Ze hebben gisteren de elektra aangesloten. Hij wordt alleen nog niet verhuurd.’
‘Nou, in dat geval.’ De vrouw draait zich naar mij. ‘Mevrouw Hartman, wat vind u ervan om vanavond in onze luxe “Beach Cabana” te slapen en dan de rest van uw vakantie in de “Presidential Suite”?’
‘Op dit moment,’ begin ik, ‘vind ik dat prima.’ Ik moet er niet aan denken om nu nog ergens anders heen te gaan en hoe erg kan een luxe “Beach Cabana” zijn?
Wauw! Ik moet bekennen dat deze noodoplossing geweldig is. Het ruizen van de zee in combinatie met de heldere sterrenhemel, die mij door het dakraam tegemoet schittert, is haast te mooi om waar te zijn. Ter compensatie van de gemaakte blunder hebben ze de minibar tot aan de nok toe gevuld met allerlei lekkere drankjes en snacks. En zo lig ik dus alsnog met een heerlijk koud wijntje, op mijn kingsize bed. De e-reader ligt op mijn nachtkastje te wachten, maar daar zal hij nog even blijven. Naast mij op het bed ligt namelijk de mysterieuze rugzak. In alle commotie was ik hem even vergeten, maar bij mijn intrek in de “Beach Cabana” heb ik hem op het bed gelegd, vanwaar hij mij al een tijdje om aandacht vraagt. Oké, niet echt natuurlijk, maar nieuwsgierig als ik ben, wil ik gewoon weten wat erin zit.
Mijn goede fatsoen heeft mij er tot nu toe van weerhouden om hem open te maken, maar ik merk dat mijn lieve, oude “goede fatsoen” aan het verliezen is. Zeg nou zelf, jij wilt toch ook weten wat er in de rugzak zit?
Allerlei ideeën zijn al door mijn hoofd geschoten. Het idee van een vliegtuigbom heb ik al afgestreept, want die was anders allang afgegaan. Maar het is logischer dat het gewoon normale spullen zijn, zoals een tijdschrift, wat eten en iets te drinken. Als het maar geen vieze onderbroeken zijn, hihi.
‘Nou, Olivia,’ zeg ik hardop tegen mezelf. ‘doe nu maar gewoon.’
‘Oké, ik doe het.’
Heel langzaam trek ik de rits open, voor het geval er toch iets gevaarlijks inzit, wat opeens kan ontploffen. Het feit dat de tas niet tikt, zegt niet persé dat alles veilig is. Ik gluur naar binnen en als eerste zie ik een flesje water. Zie je wel… Niks bijzonders, gewoon wat handbagage. Nieuwsgierig als ik ben, haal ik de spullen één voor één uit de tas. De persoon van wie hij is, komt er toch nooit achter. Al snel ligt de buit uitgespreid op het bed. Een flesje water, een geplet broodje, een pak koekjes, een soort toilettas en een puzzelboekje. Vette tegenvaller dus, maar in elk geval niks gevaarlijks. Ik doe de spullen terug en wil de tas al bijna dichtdoen, als ik iets bruins uit het laptopvak zie steken. Natuurlijk, daar heb ik nog niet gekeken.
Ik trek het eruit en ontdek dat het een map is. Waarschijnlijk iets van zijn werk ofzo. Hij zal wel vreselijk balen, dat hij zijn rugzak is vergeten. Wat voor werk zal hij doen? Heel even wil ik de map terugdoen, want een stemmetje in mijn hoofd schreeuwt, dat in de map kijken écht te ver gaat. Maar het stemmetje is in de minderheid, want de rest van mijn hoofd is gewoon heel benieuwd.
Ik sla de kaft van de map open en zie als eerste een groot, bijna leeg, wit vel. Er staan maar twee woorden op. Twee woorden, die het waard maken, dat ik alle regels van fatsoen overboord heb gegooid. De eigenaar zal het hier duidelijk niet mee eens zijn en dit kan hem nog weleens in flinke problemen brengen, maar hij is er niet om mij tegen te houden.
Mijn ogen glijden nog een keer over de woorden en ik voel hoe ze in mijn geheugen worden gegrift.
“Top Secret”
Dit kan nog weleens een interessante vakantie worden.
Wordt vervolgd…
Tot zover het 2e deel van het “Verhaal van de maand” van Olivia. Lees je volgende week weer mee?
Delen is lief!
